to wszystko o miłości

[żebro]

Na poprzecinanych słomkach wyrastają głowy. Bezimienne,
których nazw (Niebo broń), nikomu nie wolno wypowiadać
nawet szeptem, chyba, że przez zaparowane tafle
wody do których przylgnęły usta, gdzie widać, całe szczęście,
mniej niż widzieć można. Odbicia są gładsze, niewyraźne
jak ziemia

po której stąpam. Kochanie bywa mydlaną bańką,
na połowie śpi człowiek, na drugiej powstaje świat i ani słowa,
o tym czego nie można mówić, żeby nie wdychać, tego
co mogło wyparować. W rękach nie trzymamy
nigdy innych dłoni, chociaż czasem majaczy się,
nie znajdujesz w nich nic poza pianą, kiedy je otworzysz.

[eka]

Trudno się od wiersza oderwać, zaraża smutkiem, melancholią, bezradnością.
Nawet ta nadzieja w poincie, że to nic, że to tylko kropelka piany po mydlanej bańce - jest majakiem.
Twoje wiersze są zawsze bardzo dopracowane w rozłożeniu akcentów (forma) i konsekwentne w rozlewaniu pierwotnego konceptu, tu o miłości jak bańkach mydlanych.
Przecież wszystko związane z pojawieniem się tych zmetaforyzowanych baniek jest:
- usta,
- słomki (poprzecinane na końcu),
- dłonie trzymające słomki,
- woda,
- nienazwane głowy baniek (i tu clou wiersz, nie można ich nazwać - dlaczego wyjaśniają okalające metafory)
- odbicia świata na powierzchni baniek,
- i to co powinno zostać, kiedy bańkę zamkniesz w dłoni.

___________
Piękny wiersz.

[Marcin Sztelak]

Życie jest majakiem, ba zwidem często. Bardzo smuty, nawet przygnębiający wiersz. I dobry, bardzo dobry.

Pozdrawiam.

[żebro]

Dziękuję za poczytanie.
Nie wiem, czy nie zamienić śpi na śni? Niby to samo...
Bardzo się cieszę, że się podoba.