jesteśmy tym w czym się odbijamy

Wiadomość

Agnieszka R. · #1 Post autor: **Agnieszka R.** » 10 paź 2018, 09:34

Idę z siostrą. Będę czytać w ruchu o jasnych kłosach, peluszce i łubinie.
W pobliskim lasku zrywałyśmy gałązki, maliny,
a dalej skradałyśmy się na słodkie kosztele - od czasu do czasu przeganiały nas
stada baranów i szczekanie psów.

Tą drogą wracałam z koleżankami ze szkoły. Za uśmiechy opowiadałam niekończące się historie.
W polu wiatr rozwiewał moje włosy - niczym korzenie próbowały się wbić w czystą ziemię.
Nieopodal zbierano ziemniaki, a tam przy rowie rodzice zostawili braciszka, gdy stawiali snopki.
Pewnie później bardzo się zaniepokoili, bo mały wziął kijek i powędrował z kijkiem - kierownicą,
w domu zaś powiedział:"babcia zianziady", co oznaczało oranżady.

Idę z siostrą, mijamy łąki, pola; z uśmiechem na twarzy mówi:
- Teraz czuję się bardzo młodo.
Odbijam się w jej szczęśliwym oku i myślę, że mam tak codziennie, czytając o peluszce, łubinie, pszenicy.

#2 Post autor: **eka** » 10 paź 2018, 18:50

Zdania nie zmieniłam:)

#3 Post autor: **tabakiera** » 10 paź 2018, 20:46

Idę z siostrą, mijamy łąki, pola; z uśmiechem na twarzy mówi:
- Teraz czuję się bardzo młodo.
Odbijam się w jej szczęśliwym oku i myślę, że mam tak codziennie,

Ten fragment sobie zabieram, wzięło mnie na wspominki.
Nie mam tak i nie będę tak miała.
Ale były takie chwile.

Dzięki.

#4 Post autor: **eka** » 10 paź 2018, 21:58

Przepraszam za niezbyt stosowny wtręt, ale można poczuć się młodo, rozwiązując test:)

https://www.arealme.com/mental-year/pl/

#5 Post autor: **tabakiera** » 11 paź 2018, 21:35

Wyszło mi 1993, nieźle.

mirek13 · #6 Post autor: **mirek13** » 12 paź 2018, 06:50

1997

#7 Post autor: **lczerwosz** » 12 paź 2018, 12:33

eka pisze: ↑
10 paź 2018, 21:58
Przepraszam za niezbyt stosowny wtręt, ale można poczuć się młodo, rozwiązując test:)

https://www.arealme.com/mental-year/pl/

ja mam wynik: rok 1992 "Młodzie gniewni", ciekawe, jestem dużo starszy
Nie zgadzam się z tytułem. Jesteśmy kim jesteśmy. A że wielu nas postrzega przez jeno odbicia, zamiast nam spojrzeć w oczy, to już ich problem. Niemniej miło jest mieć czasem uznanie bliskich, oklaski są bardzo przyjemne, jednak jest w tym pułapka. Życie na pokaz, uzależnienie od poklasku. Choroba aktorów, polityków.
To nie wiersz tylko miniatura prozą - sugeruję przenieść?

Agnieszka R. · #8 Post autor: **Agnieszka R.** » 12 paź 2018, 16:38

Iczerwosz, tak, to chyba miniatura prozą. Jak uważasz...
Dziękuję wszystkim za ślad pod tym tekstem

Marcin Sztelak · #9 Post autor: **Marcin Sztelak** » 14 paź 2018, 16:15

Całkiem udany, nostalgiczny tekst, lecz zdecydowanie bliżej mu do prozy, co wcale nie obniża jego wartości.

Pozdrawiam.