o, nie pytaj

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 03 paź 2018, 22:17

co tutaj kiedyś przy mnie usiadło
i czego na pewno nie można
po nim się spodziewać

czemu kategorycznie
muszę zakazać w tym porządku
widząc co rwie

w cieniu odmian

AS... · #2 Post autor: **AS...** » 04 paź 2018, 13:11

bardzo ciekawy tekst
i niezwykła logika, w której łatwo się pogubić
więc może się mylę twierdząc, że to negacja koniunkcji alternatyw;
kto przez to przebrnie
odnajdzie ogromne magiczne pole do własnych interpretacji;
z przyczyn obiektywnych nieprędko tu wrócę ze swoją
ale wrócę

a dopełniacz jest

sprytnie ukryty w narzędniku

pozdrowienia z daleka
:rosa:

#3 Post autor: **eka** » 04 paź 2018, 19:08

AS... pisze: ↑
04 paź 2018, 13:11
ale wrócę

Na to liczę i dziękuję za bardzo ciekawe spojrzenie:)

biegnąca po fali · #4 Post autor: **biegnąca po fali** » 04 paź 2018, 20:09

Intrygujący wiersz. Niedopowiedzenia niepokoją. Tutaj szczególnie.

Alek Osiński · #5 Post autor: **Alek Osiński** » 05 paź 2018, 16:06

eka pisze: ↑
03 paź 2018, 22:17
co tutaj kiedyś przy mnie usiadło
i czego na pewno nie można
po nim się spodziewać

czemu kategorycznie
muszę zakazać w tym porządku
widząc co rwie

w cieniu odmian

No, Ewo, taki krótki tekst, a tyle ścierających się materii.

Uprzedmiotowienie czy upodmiotowienie
to chyba między tymi pojęciami
rozgrywa się parada odmienności
podmiot spiera z orzeczeniem o miejsce w szyku (porządku rzeczy).

A może w takim wypadku postawić na równoważnik
zdania, aby uniknąć tylu narzucających się determinizmów.

O ile się da, bo przecież wszystko
to w cieniu "wiszącej skały"

Bardzo ciekawe

:kofe:

Marcin Sztelak · #6 Post autor: **Marcin Sztelak** » 05 paź 2018, 16:28

Cholercia, ten wiersz składa się z samych niedopowiedzeń... i świetnie.

Pozdrawiam.

Mchuszmer · #7 Post autor: **Mchuszmer** » 05 paź 2018, 21:19

Wręcz na bezdechu, powściągliwie, bo w końcu podmiot nie chce być zbyt wylewny. A daje to lekko hipnotyczny i jak wspomniano niepokojący klimacik, zatrzymał, mimo, iż nie przepadam za wierszami bardziej przypominającymi zagadki:)
Ogólnie, myślę, że kiedyś pl odniósł wrażenie, iż jest w stanie na więcej sobie pozwolić, niż zwykle pozwala, aż strach pytać, czego nie można się po nim spodziewać - i wręcz woli umiejscowić źródło tych myśli poza sobą, w takim chochliku jak z 1. wersu.
Chce zakazać w tym (czymś) porządku - żeby nie dopisać spójnej filozofii do tych pokus i myśli? A toto rwie jakieś przekonania na strzępki, w podskórnym cieniu odmian-przemian, odmian przypadków - relatywizmów. Ciekawie mi tu, choć pewniem daleko od szosy:)
:kofe:

#8 Post autor: **eka** » 06 paź 2018, 18:27

biegnąca po fali pisze: ↑
04 paź 2018, 20:09
Intrygujący wiersz. Niedopowiedzenia niepokoją. Tutaj szczególnie.

Brak odpowiedzi zawsze rodzi niepokój, napięcie, prawda?
Dzięki, Ewo za refleksję.

__________

Marcin Sztelak pisze: ↑
05 paź 2018, 16:28
Cholercia, ten wiersz składa się z samych niedopowiedzeń... i świetnie.

Taka jego konstrukcja, cieszę się, że nie odrzucił:)

____________-

Alek Osiński pisze: ↑
05 paź 2018, 16:06
O ile się da, bo przecież wszystko
to w cieniu "wiszącej skały"

Cały komentarz dał wiele do myślenia, a cytowane zdanie to punkt punktów.
Dzięki, Alku.

___________

Szmerze, ech... straszna uważność:) Żeś Pan się wbił i ogarnął detalicznie. Łącznie z deklinacją.
Bałam się ciut, że zaimkoza tekst położy, bo na przypadkach tego zaimka polega.
Reszta... dialog id z ego. Chyba.
_____________
Wielkie dzięki, Kochani.

Jana · #9 Post autor: **Jana** » 07 paź 2018, 08:25

#10 Post autor: **eka** » 07 paź 2018, 10:10