Ten szalik

[point of view]

ruchome podłogi wynoszą mnie z pokoju
chodniki pełzną wąwozem betonowych płyt
pod same drzwi toczą pochylają
klamkami uprzejmie pod pachy
prowadzą prowadzają siadają
gadają taktakają mruczają
nisko głowami słuchają kiwają

przytulony do baru
paru papierosów
jedność oparu wchłaniam pochłaniam
istota jednonożna skupia na mnie szklistość
przeźroczystość jednookość
cieczystość chybotliwość
ponadwszystkość błogościwość

płaskość widzę

rzygliwość
nawleka mnie jak płaszcz i litościwość
szalik szalik
był szalik
gdzie ten szalik
szalik
kto ma mój szalik
wszyscy mają szalik

znowu jestem
tu zawsze trafię
płynę przez podłogę
udomawiam nieogarnięte moje klepki
w kieszeni wafle serwetki
metalowy kubek w kubku szalik
w ostatnie pole ostrości
chwyciłem ostrość za mordę
nade mną przepływa pochylona w twarz

jasiek pod
czuję głową
kobieto
czemu w oczach nosisz deszcz
i ten szalik

[eka]

Hm... interesujące czytanie. Gra językiem, niemal strumień świadomości, ale jakże kontrolowany formami gramatycznymi ciążącymi w stronę neologizmów, ciut jednak jakby za dużo językowego rozpasania w części pierwszej. Dałabym klapsa inwersji: papierosów paru, zdecydowanie łamie rytm i sens w wersach. Jest taka cienka linia, której przekroczenie grozi liryczną katastrofą:)
Poza tym, naprawdę coś fajnego, te obrazy, od ruchomych podłóg począwszy - się spodobały.
Końcówka, ostatnie dwa wersy - bardzo.

[point of view]

Ekko ... dziękuję za trafną uwagę

[Marcin Sztelak]

Bardzo ciekawy, brak natłoku mimo natłoku - paradoks...

Pozdrawiam.

[Mchuszmer]

Bardzo ciekawe, mocne coś. Wspomnienie kobiety i szalik w randze obsesji (zawsze to szczegół nadający indywidualność) i język jakby próbujący się dokopać do gołej impresji podmiotu, który wypatruje, skupiony jak w transie, jednocześnie wyjęty z interakcji i zagłębiający się w świat swojego odczuwania, lunatyczny - no i raczej pijany (heh, z Żółtym szalikiem mi się skojarzyło, ale tylko tak ot). Zgadzam się, że odrobinę przekombinowane (choć dla mnie to obecnie tylko wersy 14. i 17.), w końcu zwykle taki strumień ma za zadanie być naturalnym. I dosyć szybkie to przejście z pokoju do chodników, trudno mi się przekonać do zestawienia 1. i 2. wersu, ale może tak ma być, że coś peelowi ucieka, przestrzeń się zwija. Tak czy inaczej, uznanie.
Samotny wers - *płaskość?