przemieszczenie

[żebro]

Są sale nie z tej ziemi, otulone ciepłym śniegiem,
przed którymi chodnik zapada się stopniami. W nich
modlą się zwłaszcza ateiści, a ty wiesz, że Bogu
nie można wierzyć, bo tam właśnie złamał każdą

obietnice. Na ścianach zamiast zegarów starość obdrapanych
lamperii, parująch od wymuszonych oddechów i to one
liczą czas. Niewymierny i niewspółgra, nierealny,
jak życie. Toczy się, tłoczy, spływa, wchłania

w kable, po linie kończy się. Tutaj mogę trzymać
jej nadgarstki z papieru, który płonie. Ciepłolubna
w tak zimnym miejscu myśli o lecie i mięcie
w ogrodzie. Pomieszczenie jest całe w pianie i pęka,
jak usta moczone w spirytusie.

[eka]

Dla mnie niesamowicie plastyczne, surrealistyczne obrazy mieszczą się w tych trzech frazach:

sale nie z tej ziemi, otulone ciepłym śniegiem,
przed którymi chodnik zapada się stopniami

Tutaj mogę trzymać
jej nadgarstki z papieru, który płonie.

Pomieszczenie jest całe w pianie i pęka,
jak usta moczone w spirytusie.

Wiersz o miłości, ale na plan pierwszy wybija się starość, walka o oddech, przemieszczenie bohaterki do obskurnych pokoi śmierci, ostatecznego pomieszczenia (gra słów z tytułem).
Mocny, Żebro. Bardzo.

[tetu]

Bardzo dobry, pomilczę żebro.

[Mchuszmer]

6. wers - * parujących?
5. wers - * obietnicę (co prawda zmiana "każdą" na wszystkie ocaliłaby wersję bez ogonka, która może lepiej rezonować z następnym zdaniem, ale wydaje mi się, że "każdą" jest bardziej potrzebne).
Bardzo ciekawy wiersz, oryginalna senna wizja, być może to chwilowa ucieczka od świadomości nadchodzącej straty lub raczej czyjeś (ciepłolubnej) życie przeszłością? Działa na wyobraźnię to zestawienie płonącego papieru, spirytusu i ust, porusza kontrast ogrodu i kolejnego obrazu. Pozdrawiam:-)

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, plastyczny, z pogranicza stylistyki snu. Jedna uwaga, zrezygnowałbym z nierealny.

Pozdrawiam.

[eka]

Mocno mi się ten wiersz wpisał w pamięć.
Kapitalne pióro i wyobraźnia.