Klatka

[Toyer]

Zamknięty w klatce czterech stron świata
gdzie każdy motyl wolny aż po świt leci
okruchy szczęścia pragnienie latania
marzą się zmierzchem który nie leczy

karmiony strachem głodny nie chodzę
cały świat widzę przez dziurkę klucza
sam sobie jestem żalu więzieniem
żałosnym śpiewem szczęście wykluczam

drzwiczki z tektury kraty z bezradności
dziobem próbuję choć trochę skruszyć
bezsens na zewnątrz strażnikiem myśli
stracone życie za życia dusi

może istnieje gdzieś świat bez klatki
taki zwyczajny zwyczajne skrzydła
gdzie dusza latać jeszcze potrafi
myśląc o niebie lecę od życia

[eka]

Sugerowałabym wprowadzenie interpunkcji i, o czym już pisałam, spróbowanie użycia rekwizytów codzienności do nakreślania obrazu. Tutaj bronią się kraty z tektury i dziób, reszta, sorry, Toyer, zbyt "odleciana", nasiąknięta patosem.
Świetnie takie stany duszy przedstawia Marcin Sztelak. Są na Ósmym.