Po burzy

[Gajka]

Czas się zatopił gdzieś na pustkowiu
po pień, po szyję, jak w las mangrowy,
w buszu na skraju nieba i słońca
rodzi się flora, aby świat zdobić.

Smukłe sekwoje wznoszą korony,
nad horyzontem wysoko w chmurach
słońce ubrane w złote promienie
w ciszy kaprysi z echem uśpionym.

Woda zasnuła taflę szczerością,
bogini Diana ściele aksamit,
wicher nie pląsa już menueta,
nad cyprysami zawiesił hamak.

Tu nie zaśpiewam, być może kiedyś
odnajdę nuty w trawiastej darni
i w tajemnicy cicho zanucę,
by rozweselić las, który zamilkł.

31.05.2025 r.

[eka]

Wiersz biały, dopracowany sylabik, szacun, Gajko
Pointa... hm, czas nie milknie, ciągle i wszędzie pełnodźwięk, efekt strun wszechświatów.

A ta strofa bardzo mi leży, naprawdę piękna:

Woda zasnuła taflę szczerością,
bogini Diana ściele aksamit,
wicher nie pląsa już menueta,
nad cyprysami zawiesił hamak.

Uściski, hałaśliwe

[Gajka]

... czas nie milknie, ciągle i wszędzie pełnodźwięk, efekt strun wszechświatów...

Ekuś

Zdecydowanie masz rację, wcześniej było - las i był inny tytuł, ale tak to jest kiedy się kleci na szybko, ale jak zwykle jeszcze to przetrawię

Dzięki za odwiedziny i pozdrawiam