POMARAŃCZARKA GIERYMSKIEGO

[biegnąca po fali]

gdzie się podziałaś żydówko z pomarańczami
patrzysz na mnie z obrazu
ale nie znajduję cię na moście Kierbedzia
ani na żadnej z warszawskich ulic

czy to historia cię przegoniła
czy kres życia zastał w pół drogi
z koszykami jeszcze ciężkimi od pomarańczy
małych słońc
co świeciły dla kupujących
nigdy dla nędzarzy takich jak ty

duży kontrast
ze smutkiem zmęczeniem
którego nie potrafiły już kryć twoje oczy

czy widziały coś złego
a może to głód
ile za taką pomarańczę
ile warta jest sytość starej kobiety

zamglona Warszawa
szarobury strój
i kosze z cytrusami
przesycone kolorem zapachem
posmakiem luksusu
którego nie może przecież poczuć
stara żydówka

jej ręce zajęte robótką
dwa kosze i rezygnacja
ujęte w panoramie Skarpy Wiślanej
w oparach mgły
od strony Powiśla

[eka]

W tej ekfrazie dominuje problem podziałów społecznych, konkretnie los biedy. Przyznam, że też pomyślałam, kiedyś tam dawno oglądając dzieło Gierymskiego, o niesprawiedliwości. Stara kobieta musi wciąż pracować?!
I podkreślenie jeszcze jednej kłującej prawdy: ona tych "słońc" nie posmakuje.
Dobry wiersz, ale Sroka bardziej mi podleciała : )

[tabakiera]

Całe szczęście, że holocaustu nie doczekała.

Ach, ta Warszawa!
I jej historia, nie tylko w obrazach.

[biegnąca po fali]

Ewo - i mnie bliżej do SROKI. Dzięki!

tabakiero - świata prawda. Już wtedy było Jej ciężko, a gdyby jeszcze przyszło Jej żyć w holocauście...
Dzięki!