ŚWIAT CHRISTINY (ANDREW WYETH)

[biegnąca po fali]

spokój szybko mija

patrzę tam gdzie ty
na dom
zachmurzony jak niebo
łąka i horyzont

nie pasujesz tu
w tej różowej sukience
jesteś jak samotny kwiat
rozlane wśród źdźbeł światło
które powinno rozjaśnić
choćby jedno z wielu okien
odległych o niedowład nóg
o drogę której sama nie pokonasz

jak motyl z uszkodzonym skrzydłem
próbujesz oderwać się od ziemi
rozgonić chmury
wzlecieć młodością odwrócić los i czas

wyciągam cię z ram
patrzę jak żyła muza
pośród codziennych spraw
gubił się gdzieś twój smutek i strach

nie byłaś już sama
nie tam

podobno lubiłaś ten obraz najbardziej
za tę sukienkę
czy za to że łkał bezdźwięcznie jak ty
tak żeby nikt nie widział

i pewnie stąd ta odwrócona twarz
i plecy które drżą
ale tego
pędzel już nie oddał

[eka]

wyciągam cię z ram
(...)
pośród codziennych spraw
gubił się muzo
twój smutek i strach

A tak? Nie wiem, aktualny zapis mnie uwiera, nieznacznie, ale jednak...

Reszta - bardzo na tak.

[Gajka]

Biegnąca - napisałaś piękny wiersz, jestem pod wrażeniem. Pozdrawiam