sobą się zachwyca

[eka]

zachwytu w nim bez liku
przeciąga się sennie
nad zroszoną łąką
objęte błękitem

porankiem wkręcone
w słoneczną koronę
nazbyt pewne siebie
czar rozsiewa żarem

biedronka przycupnęła
pod liściem łopianu
mak zemdlał w południe
rzeka zmizerniała

wieczór zdjął ubranie
nocka zadyszana
ćmy lecą do studni

a jemu wciąż mało

[abandon]

Sielski obrazek nienasyconego, dopóki ćmy nie potopią się w cebrowanej studni;)

[eka]

A nie, nie potopią się, posiedzą nad chłodnym lustrem i odlecą, anomalie cechuje raczej krótkotrwałość : )
Dzięki.

[tabakiera]

Ale ze Bóg tak się zachwyca?
I w tym zachwycie nie widzi cierpienia i niedoróbek.


A może to diablisko okrutne.

A może człowiek?
Zapatrzony w swoją cywilizację.

[zimny grog]

bym obstawiał, że tytułowym sobą zachwyconym jest życie w jako takie. od najprostszych form, po to naczelne. formy niższe, owszem mają przeczucie stanu jego trwania w danym momencie. zachłanność życia właściwa i świadoma, jest domeną człowieka. i chociaż człowiek wie o kruchości "niewygodzie", ma świadomość mnogości jego zakończenia, to kocha co dookoła, a to jakie wizje tworzy na potem są już poetyką nadziei i o dziwo niektóre "wiersze" są prawdziwe.

[eka]

Ale ze Bóg tak się zachwyca?
I w tym zachwycie nie widzi cierpienia i niedoróbek.


A może to diablisko okrutne.

A może człowiek?
Zapatrzony w swoją cywilizację.

Diablisko w sensie skuteczności. Pewną podpowiedzią w eliminacji alternatywnych opcji jest rodzaj nijaki bohatera.
Chociaż... na człowieka też można znaleźć epitety w tym rodzaju
A tam, nie będę ściemniać: szkody poczyniło lato, kiedy rozbuchało się w niemiłosiernym upale

Dzięki, Tab

[eka]

bym obstawiał, że tytułowym sobą zachwyconym jest życie w jako takie. od najprostszych form, po to naczelne. formy niższe, owszem mają przeczucie stanu jego trwania w danym momencie. zachłanność życia właściwa i świadoma, jest domeną człowieka. i chociaż człowiek wie o kruchości "niewygodzie", ma świadomość mnogości jego zakończenia, to kocha co dookoła, a to jakie wizje tworzy na potem są już poetyką nadziei i o dziwo niektóre "wiersze" są prawdziwe.

Dzięki, Grogu za bardzo interesującą refleksję. Tu, w wierszyku, po części tez człowiek winny. Znajomi na urlop się wybierają do Norwegii. Ot, zmiana atrakcyjności letniego wypoczynku. W Maroku ostatnio było w cieniu ponad 50 stopni.
Hm.
Opisałam prawdziwe skutki ocieplenia klimatu, tyle że w postaci metaforycznego obrazowania.

[tabakiera]

Eko, dzięki za wyjaśnienia.
Sama widzisz, można zobaczyć tu wiele, zależy od punktu widzenia czytelnika.

[Lucile]

Tekst wielowymiarowy: Bóg, Natura, Słońce, Człowiek...
Wiersz do przemyśleń i refleksji nad naszym miejscem (a może nawet rolą) we Wszechświecie.

[eka]

Tab, Lu, dziękuję pięknie