Zbawienie

[mawo]

kiedy przyjeżdżałam, w pośpiechu rozpalałaś w piecu
i gotowałaś jajka na miękko. pięć, bo taką chudzinę
trzeba odkarmić. potem były rozmowy o końcu świata.

w ciemnej i wilgotnej sieni tonęły rzeczy ostateczne,
najpierw śmierć, potem sąd boży, niebo i piekło,
a nad nami leniwie kołysał się wiśniowy sad.

nabrzmiałe od soku owoce czerwieniły się w słońcu
spływały sokiem po brodzie i na moich oczach
na nowo stawał się świat pachnący malinami i koprem.

pod koniec dnia czułam zmęczenie, ciążył mi
ciężar zbawienia. w chudych ramionach chowałam
rozpalone myśli, żeby nie zapłonął świat.

[Toyer]

Miłość zbawia - ten kto kocha i jest kochanym może być zbawiony za życia - czasem zwykła rozmowa wystarczy do duszy zbawienia - albo zwyczajny gest miłosierdzia - Miłość i miłosierdzie bywają podobne - wybaczanie i kochanie ciążyć nie powinno - chociaż czasem niektórych kochać trudno - to nie ma takiego - który chociaż w części swojego życia warto było kochać

[tabakiera]

Czy dziecko zdaje sobie sprawę z powodu zmęczenia?
Widzi to dopiero osoba dorosła.

Dorosły, nostalgiczny wiersz o dzieciństwie i zapewne Matce, może Babci?
Pachnący tamtym sadem i tamtymi smakami.

[mawo]

Toyer, tabakiera, serdeczne dzięki za wizytę i opinie

[Alek Osiński]

Wiersz ładny - ciepło, bliskość, empatia - to na pewno wartości
które trzeba pielęgnować. Odnośnie tego jednak nie bardzo mi koreluje
pojęcie zbawienia. Rozumiem, że tekst mówi o tym, że tylko
w taki skromny sposób możemy się zbawiać,
a jednak jakoś kłócą mi się te rejestry...

Pozdrawiam

[eka]

Pięknie! Mieć takie miejsce, w którym gubi się zło egzystencji. Odpadają od człowieka wszystkie czarne myśli, raniące wspomnienia. Zbawia nas od ciężaru świata.
Piękny opis, tytuł w punkt, pozazdrościć tej darowanej troski.


Z wysokiej półki liryk.