Chudy czwartek

[Alek Osiński]

Jak to w domu i zdrobnienia znajdą miejsce
bo dziób musi swoje wydziobać, żeby nie uderzyć w krzyk.
Domek by się rozpadł i mamine ręce szukały na darmo
okazji, żeby rozstać z obawą - stuka ziarnko o ziarnko

i miarka przechodzi na córkę. Będzie słuchać Ania
co piszczy w kominie, przenosić słowo po słowie
na matę z traw. Nie minie nas piękno i szczęście gotowe
uwięznąć w gardle jak kawałek mydła.

To sprawy, których nie potrafi się lepiej oddać
a gorzej nie można i z dziada pradziada kłują w dołku
bo głębiej nie sposób umieścić rozsądku, ani lepiej
oddać życia z drewnianą nogą. Nie parzy ani ziębi

tylko z gęby cholewę wyciąga w szewskiej pasji w sam raz
na czerwone botki, żeby nóżka chciała przekonać. To ostatki
tłuste palce zostawią sobie ostatnie słowo, żeby związać
i oddać, chociaż komu – nigdy nie wiadomo.

[eka]

No ale tłusty czwartek ma miejsce tydzień przed końcem karnawału, zatem ten "chudy" zapowiada rychłe nadejście obfitości wszelakiej
Jak to można pięknie wykorzystać wiekowe mądrości utrwalone w języku... no szacun, Alku.
Gorycz w niesprawdzających się kierunkach frazeologizmów. Bo tak tutaj jest. Nie ma recept na udane życie. Ciśnie się pod palcami wyświechtane: Tylko chwile są szczęśliwe. Dodam, że te nieoczekiwane, nieprzygotowywane niczym.
Los rzadzi, nie my.
Arcyciekawy wiersz, oryginalna metaforyka na bazie zbioru banałów, to naprawdę wielka umiejętność.

[eka]

Wniebowstąpienie po "chudym czwartku", nie tylko dla Ani, dla wszystkich.

[Alek Osiński]

No to przeważnie jakaś forma walki postu z karnawałem...

Dzięki bardzo, Ewo.

[eka]

No to przeważnie jakaś forma walki postu z karnawałem...

Brakuje mi luzu w interpretowaniu Twoich wierszy, no jasne że tak!