requiem dla straty

[biegnąca po fali]

Iga przygląda się stracie
strata ma jeszcze wyraźne kontury
i twarz
na niej uśmiech zastygły
zanim się stało

został jej ten uśmiech
stracie został
Iga naśladuje zastygłe
ale mięśnie puszczają
nie utrzyma ich żadną siłą

więc stoi tak bez uśmiechu
przygląda się stracie
taką ją chce zapamiętać
nim się rozmyje
wyjdzie spod powiek
w świat wolny od wykwaterowań

odwołali stratę
wystawili za drzwi
nawet rzeczy nie spakowała
tak im było spieszno
zmienić jej status
wykluczyć
z listy wykluczonych
przepisać w akt zgonu

całkiem przecież nieważny
bez straty podpisu

[eka]

Nie bez powodu owo uosobienie straty. Lubię Twoje wiersze. Drążą, gnębią, prześladują.
Prostota jest najtrudniejsza do zdobycia. A dzisiaj trzeba jednocześnie prosto i głęboko, krótko ale niedosadnie, bo czas, czas, czas... lecz może tylko ta prostota zdoła się przebić. Do głów.
A ten nasz czas, czas ludzi rozpuszczonych w zbytkach hedonistycznego Zachodu, jest absolutnym wrogiem niepowodzeń. O śmierci nawet nie przypominać, a nuż nie dotknie.
Zyski mają być, nie straty.

- dla Straty

[biegnąca po fali]

Takie czasy, Ewo. A ja muszę drążyć. Muszę sama siebie przekonać, że musi tak być. Że jak się stało, to się nie odstanie. I że trzeba wracać do tych dobrych chwil. Chwil w których Strata jeszcze nie jest Stratą. I puszczam do niego oko w puencie. I myślę, że nikt nie odchodzi tak do końca. Podpis ważna rzecz. Prawie tak jak pamięć.

Dziękuję.

[eka]

Nie rozmyje się Strata, jeśli to co przed nią, było dla nas ważne.

[Marcin Sztelak]

Doskonałe requiem, cóż życie jest (także) zbiorem strat...

[tabakiera]

Rozumiem przewrotnie - optymistycznie.
Skoro strata została odwołana - nie będzie straty.
Czasem człowiek przygotowuje się na najgorsze, właśnie na stratę, oswaja się z nią, gdy jeszcze jej nie ma.
A tu niespodzianka - strata przeszła koło nosa.
A tak się do niej ktoś przyzwyczaił, tak ją oswoił, że trudno pogodzić się z... brakiem straty.
Bo już się mentalnie życie umeblowało po stracie.

Cieszyć się trzeba!