Wszystkie sprawy świata

[Krystyna Morawska]

Kiedy myślę o tamtych latach,
uciekam w bezkres północnego nieba.
Bogatsza o nowy wymiar nie czuję
upływu czasu. Nabieram mocy alchemika.
Jednym dotykiem zamienię każdą osobę
w figurkę, którą mogę upchnąć w kieszeń.

To, co widzę, nie ma prawa istnieć.
Jednak czasami konieczne jest małe
kłamstwo, by znowu wrócił uśmiech.

Pomiędzy kroplami deszczu
gaśnie słońce, liście rzucają cień.
Malowane ptaki unoszą ziemskie zagadki.
Coś się przełączyło. Sprawdzam.

Może nie będzie końca świata.

[Krystyna Morawska]

Przez nieuwagę dodałam wiersz do form rymowanych. Czy mogę prosić o zmianę?

[eka]

Przebogaty w nośne treści. Świetny wiersz na pobudzenie zwojów czytelnika.
Życie - czas - śmierć. Jak sobie z tą trójcą poradzić. Podmiot znalazł sposób na dwa pierwsze z wymienionych. Koniec powiązał z nadzieją.

Definicje tych dwóch pojęć: śmierć - życie są ze sobą najściślej powiązane. Tudzież koniec z początkiem. Bruździ jedynie zakres tzw. wieczności, istnienia czegoś bez końca. Wszystko się zmienia, wszechświat na początku (Wielki Wybuch) diametralnie różnił się od aktualnego, a w czarnej dziurze znikają jego właściwości.
Czy coś jest stałe?
Śmierć może zaistnieć tylko dzięki życiu. I vice versa. Co różni żywy/istniejący byt od martwego?
Myślę, że pogodzenie się z ową prawdą przynosi ulgę.

A czas? Można go zawrócić? Przywrócić? Można, ale w już zupełnie innej postaci.
Pozdrawiam.

[Krystyna Morawska]

E. bardzo dziękuję za pochylenie się nad wierszem i arcyciekawe refleksje.
Cała moją mądrość to kurz na butach i wiersz, który wkrótce obróci się w popiół.

[eka]

Jeśli wiesz, jak powstaje kurz i popiół, i taki wiersz... możesz być dumna.