Ostatni wieczór

[Gloinnen]

Jeszcze nie wiem nic o mieście, które wcale na mnie
nie czeka; wyłuskuję ze spóźnionych kłosów
mleczny zapach dziewcząt
i to mi wystarcza.

Niebo ciemnieje na dnie popielnika,
gdy w kopkach siana uwijają się sieroce godziny.
Zachowam je skrzętnie na nieustanne uwieranie
pod (jedyną zresztą) koszulą.

Jeszcze stół w kuchni oddaje bębnienie palców,
rezonuje zrzędzeniem sióstr, żon i matek; nad popękaną
stolnicą cienie przesiewają mąkę. Mówię - jutro
nie nadejdzie, a dziś ostatni raz powrócę
do chroboczącej kornikami kołyski.

Tak, wiem; kiedyś będę jednym z nich. Wciągną mnie nosem
arterie zimne jak ledy, niebieskie szyby
luksusowego szeolu. Ale teraz wciąż noc krząta się
po podwórzu. Przaśne pohukiwania łopoczą na sznurze
wraz z szarością płócien.

Po kilku łykach travaricy
dom się zbiesił, rozhulał; već je sve u redu -

- już czas. Na odchodne wygłaszczę
z uśpionego kota ciepło
i ukryję wszystkie inne noce
w koronie starego orzecha
za przepierzeniem źrenic.


____________________
Glo.

[eka]

Witaj, Emilko

Czysta przyjemność podążania za Tobą. Klimat... jak Ty to robisz, że objął mnie szczelnie i za nic nie chcę być kornikiem obrazów, które buduje delikatna i kunsztowna metaforyka.
Interpretacyjnie skłaniam się do jednego z krajów bałkańskich, na dzień przed bratobójczą wojną.
Ostatni wieczór... widzę dziecko/dziewczynę, która zna ten czas i miejsce jedynie z opowiadań, bo może była zbyt mała, aby cokolwiek zapamiętać przed upadkiem rodzinnego świata.
Ale tylko przypuszczenie. Inspiracją mogła być wstrząsająca informacja, chęć uratowania świata, którego się nie poznało.
Znakomity wiersz!

Cytować perełki znaczyłoby skopiować cały wiersz.