U(ś)cisk

[mawo]

jeszcze przed chwilą byliśmy gotowi
na zmianę, potem już tylko na śmierć,
na dławienie się jogurcikiem,
tabletkami, powietrzem.

miasto zasypiało, ja nie mogłam,
czołgałam się do świtu.
lęki odbijały się od żeber
i zastygały jak frazy wzdłuż kości.

miejski szpital, brudne miejsce kresu.
marzec utrwala ślady i rani utratą.
teraz już nie wiem, czy przez
ośnieżone kartki usłyszysz mój głos,
czy wszystko przesypie się w

[eka]

Jak zapisać/zaznaczyć nicość, brak?
Mocna pointa. Ale w niej (i w tytule) nadzieja, która jest niepewnością.

Podziwiam, jak uciekłaś od patosu sytuacji. Tak trzeba. Konkret niejako sam tu wywołuję metaforyczność.
Kolejny naprawdę dobry wiersz.
Pozdrawiam serdecznie, Mawo.

[Mchuszmer]

Hej! Przejmujący wiersz, najpierw opisowy, w środku bardziej metaforyczny, na koniec łącząc te cechy. Strata dwojaka, w śmierci, chorobie, ale i w braku słów lub możliwości ich przekazania - intrygują ośnieżone kartki. Puenta zsuwa się czule w tytuł, a w nim ambiwalentny splot.