Antynomia

[Marcin Sztelak]

Od kiedy robisz się przeźroczysta
wraz z zachodzącym słońcem
noce są coraz zimniejsze,
nie pomaga nawet wściekłe bicie serca.

Przy zgaszonym świetle
i szczelnie zasnutych oknach
czuję twój oddech,
delikatnie osiada na pustej ramce.

Okrutny świt spopielił zdjęcie,
proch wypełnił całą przestrzeń
pomiędzy nocą a snem.

To jego pragnę, wcale go nie chcąc
– cisza i miałkość.

[mirek13]

Dla mnie jesteś bliżej formy strawnej.
Jest trochę baboli w sensie :
"Okrutny świt spopielił zdjęcie", ale jak dla mnie ten wiersz jest zwiastunem jakiegoś nowego otwarcia.
Jest metaforyczny, a jednocześnie czytelny.
Nie toleruję mega przenośni jako silonego przekazu.
Do tej pory byłeś dla mnie emanacją skostniałej formy i można było cię rozpoznać po dwóch frazach.
Niby dobrze i nie.
Tu jest trochę inny Marcin.
I dobrze.

[mawo]

Piękny wiersz!

[eka]

Podzielam zdanie przedmówców. Piękny, gorzki wiersz.

Antynomia:

To jego pragnę, wcale go nie chcąc

Cisza i miałkość - już lepszy sen, jeśli utracona, wspólna rzeczywistość nie wróci.

[tabakiera]

Takiego Sztelaka lubię.
Wiersz emocjonalny, autentyczny, nieprzekombinowany.
Tylko ostatnich dwóch wersów bym się pozbyła.

Nie chodzi o to, że inne są źle, tylko ich forma jest taka sama, co po lekturze kilkudziesięciu czy kilkuset nuży przewidywalnością.

[Alek Osiński]

Dezintegracja, rozpad...deeskalacja...no i dobrze.
Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=0sOzTEXhxqE