Niepokoje

[Krystyna Morawska]

Na strychu mieszka sowa płomykówka.
Bezszelestnie przenika od światła do mroku.
Rozgrzane pazury dają sygnał. Wiedzą,
że najtrudniejszą sztuką jest czekanie.

O świcie zakopie swoje skarby
i wyczyści pióra.

Tak wiele imion zanurza się w poddaszu.
Wszystkie są bliskie jak zapach ziół
gotowych do rozkwitu.

Odchodzi pamięć. Łagodnie spada
i powraca do mowy praojców.
W ciszy domu otwiera drogę -
prostuje korzenie.

Istnieją słowa, które nie znają śmierci.
Krążą, rozjaśniając okna. Nocą przychodzą
z ognistym mieczem.

Próbują coś powiedzieć.

[Agnieszka R.]

Bardzo ładny:)

[eka]

Dawno nie czytałam tak misternie, spokojnie, z klasą rozpisanego liryku.
Czytam już trzeci raz, i mimo tematu... zachwyca.

[Marcin Sztelak]

Świetny liryk.

[Alek Osiński]

Istnieją słowa, które nie znają śmierci.
Krążą, rozjaśniając okna. Nocą przychodzą
z ognistym mieczem.

Zgadzam się z tym. Ładnie oddane. Tylko kto właściwie trzyma lejce ognistego wozu?