trzy krzyże

[żebro]

Pierwszy to kobieta, jedna z najpiękniejszych,
jakie znam. Wcześniej brzydka i kwaśna, jak przejrzała wiśnia.
W końcu zdradził mąż. To była pestka i zakiełkowała. Teraz jej spojrzenie
wciąga bardziej niż przejrzysta noc. Ciałem są gąłązki lipcowych gruszek. Wargi
to zimą, wspomnienie świeżych truskawek, "cierpienie uszlachetnia". Kiedyś
poza życiem i od niej dostanę w mordę, bo powiem to głośno, mijając się
na chodniku. Bóg też tak sądzi, dlatego pod górę, zamiast biletów, ktoś powinien

sprzedawać chusty Świętej Weroniki. Przy studziennym stoliku
nie wolno mówić o tym, że letnieją niedawno ciepłe miejsca, bo to banał. O zmarłych
nie wolno mówić żle, więc milczymy, albo się śmiejemy, ale wolimy ciszę,
kiedy myślimy, o tym, że śmierć, jest tak samo nierealna, jak życie. Patrzę na dachy
kamienic i nie wiem, czy jestem obłąkana przychodząc tu i pewnego dnia
z któregoś polecę, czy raczej szaleni są wszyscy, przychodzą i skaczą codziennie.

Mam jeszcze wiślany wał. Może być mój, może być każdego. Tam
szum przelewa pewność, że tak naprawdę nic się nie wydarzy. Pytają
czemu chodzę boso. Po co obuwie w Kazimierzu. Wiem,
że kiedy idę siku szepczą, że jestem nienormalna myśląc, że to tajemnica,
albo, że nie słyszę. Przecież to tylko buty.

[tetu]

Fantastyczny wiersz żebro.
Nagromadziłaś tyle emocji, że pewnie zostanę z tym wierszem jakiś czas, a jak będę w Kazimierzu to odwiedzę to miejsce z całą pewnością, pamietąjąc o tym co napisałaś.

Góra trzech Krzyży w Kazimierzu, upamiętniająca ofiary zarazy.
Przemyślenia, wrażenie peelki z miejsca w którym bywa.
Pomyślalaś o wszystkim, zadbałaś o najmniejszy szczegół tego miejsca.
Wspomniałaś nawet o wisieńce, która tam rośnie, kamienne schody prowadzące na szczyt (płatny wstęp)

Bóg też tak sądzi, dlatego pod górę, zamiast biletów, ktoś powinien
sprzedawać chusty Świętej Weroniki.

No znakomite nawiązanie do trudu jaki trzeba włożyć, by tam wejść, by poczuć.
Golgota.
Odniosłaś się do Św Weroniki, która Chrystusowi podała chustę do otarcia twarzy. za wrażliwość.
I jakże trafne stwierdzenie, że zamiast biletów ktoś powinien sprzedawać chusty.

Z miejsca które opisujesz rozpościera się piękny widok na Kazimierz dlatego

Patrzę na dachy
kamienic i nie wiem, czy jestem obłąkana przychodząc tu i pewnego dnia
z któregoś polecę, czy raczej szaleni są wszyscy, przychodzą i skaczą codziennie.

Peelka nie jest obłąkana, przychodzi tam, bo być może w jakiś sposób utożsamia się z tym miejscem.
Chce poczuć jego aurę, idzie boso, dokładnie tak jak Chrystus niosący swój krzyż wchodząc na Górę Kalwarię.
Czego tam szuka? Czy jest w stanie odnaleźć w cierpieniu spokój, ukojenie, wiarę, ciszę?
Cierpienie, śmierć są wpisane w nasz marny żywot, czy tego chcemy, czy nie.
Często wzmacniają naszą wiarę. Poprzez takie doświadczenia dostrzegamy sens życia.
Ale czy zawsze tak jest? Dla mnie to misterium cierpienia.
Zatrzymałaś żebro. Po lekturze pozostaję w zamyśleniu nad cierpieniem jako wartością pozytywną.
Dla mnie to nominacja sierpnia. Piękny wiersz, pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Na pewno wartościowy wiersz. Takie nakładanie na siebie krajobrazów wewnętrznych
i zewnętrznych jest często bardzo inspirujące i tworzy wartość dodaną. Robi wrażenie
chociaż parę uwag się narzuca.

W pierwszej strofie bardziej niż "mijając się"
prawidłowe językowo wydaje mi się "mijając ją".
W drugiej natomiast występuje zbitka
blisko siebie zgromadzonych czasowników
w podobnej formie - milczymy/śmiejemy/wolimy/myślimy
co trochę zgrzyta stylistycznie
no i sama końcówka wydaje mi się zbyt mało wyraźna
jak na taki dobry tekst. Jakby rozmywała przekaz
ale to rzecz jasna subiektywne odczucie. Pozdrawiam.

[eka]

Krzyże: kobieta, przeszłość i przyszłość.
Lepiej oddać stan bohaterów niż zrobił to autor w wierszu byłoby trudno w interpretacji.
Kanwa geograficzna zmetaforyzowana, ważniejsza (dla mnie) od powodu budowania sytuacji lirycznej.
Na pewno bardzo dobry, narracyjny tekst, który boli.

[prawie kobieta]

Świetny. Aż mam ciarki. I wszystko rozumiem,