Słońce świeci zbyt głośno

[Marcin Sztelak]

Ostry bimber z wytartych symboli sprowadza
rozważania nad sensem wszechrzeczy
do poziomu gruntu. Leżymy mając na wyciągnięcie
ręki centra galaktyk. Uparcie wirują zasłaniając
dużo ważniejsze szczeliny na suficie.

I ukryte w nich inne wymiary, można by je podziwiać
do ósmej nieskończoności, ale uparty poranek
już czyha, za ostatnim zakrętem nocy.

Pierwsze podmuchy światła wysuszają skórę,
rozpędzając na cztery ściany świata natrętne
filozofie. Dzień przesączając się przez butelki
szczelnie wypełnia inne wymiary i galaktyki.
Milczymy, pokornie wsłuchani w ostentacyjnie
wrzeszczące wskazówki zegarów.

[eka]

Leżymy mając na wyciągnięcie
ręki centra galaktyk. Uparcie wirują zasłaniając
dużo ważniejsze szczeliny na suficie.

W punkt pokazanie szkody. Brawo za metaforę.

W ogóle bardzo dopracowany liryk. Świetny, naprawdę.
No cóż, zbyt mocno świecącemu słońcu może (ewentualnie) stawić opór czysty hedonizm?
A może racjonalny epikureizm.

[Mchuszmer]

Milczymy wewnętrznie, stłumieni hałasem dnia, przelewamy się z doby w dobę odurzeni schematem, ograniczeni w myśleniu. Krążymy jak wokół masywnych czarnych dziur w centrach galaktyk, prześlizgując się nad szczelinami myśloprzestrzeni; może to i mechanizm obronny. Super klimat, tytuł, rekwizyty. Pozdro:)

[Alek Osiński]

Czyli chyba mamy tutaj dokładnie to co nazywamy czasoprzestrzenią
i co możemy swobodnie zakrzywiać, nie bacząc na protesty kukułek? Fajne.

[eka]

prześlizgując się nad szczelinami myśloprzestrzeni

czasoprzestrzeń dziur w suficie.