Sól wokół łóżka.

[Karma]

W drętwych, drewnianych palcach,
trzyma flakonik ze srebrnym kłosem,
wyrwanym z drogi mlecznej,
utrwalonym wewnątrz światłem poranka.

Ten znika za dotknięciem dłoni,
to znów pojawia się niechcący,
gdzieś między kciukiem a zapewnieniem,
że tylko to, dzieli ich od wieczności.

A potem
łamie się rytm.

Ona wychodzi na balkon, on nie.
Ona gada z krukami, a on jest lasem,
w którym zabrakło ścieżek, więc żeby przebić się,
trzeba skakać po gałęziach. Lub latać.
Więc może stąd ta rozmowa.
Więc może stąd okna pomiędzy nimi, uchylone na tyle,
żeby zdołał ją usłyszeć.
Choć przecież słowa są zbędne i tylko przeszkadzają,
więc nie naciska.

Rozlega się tylko z kanapy, na której go zostawiła,
a potem roztacza na cały pokój.
Wypełnia przestrzeń, wszystkim tym
czego brakowało jej przedtem,
więc drzwi od balkonu pękają, imitując kroki.
Odwraca się do niego, kamienne kruki sypią się w jej dłoniach.
Choć powinny być czarne jak noc za plecami,
to biel jest tym, co w nich kipi.

[eka]

Lektura Twoich wierszy zaczęła się od Wrzeszczańskich stron, a więc już ponad dekadę temu. Nie ukrywam/nie ukrywałam że Twoją twórczość sobie cenię. Metaforyczność z wysokiej wyobraźni, obrazowość w nich niezwykła, surrealizm tu dominuje.
Ot, choćby to:

kamienne kruki sypią się w jej dłoniach.
Choć powinny być czarne jak noc za plecami,
to biel jest tym, co w nich kipi.

Ale jakiś czas temu, może dlatego że siadła mi umiejętność interpretacji poezji, poczułam ich "sztuczność", takie budowanie dla efektu niezwiązanego z tematem tekstu. Obraziłeś się, gdy to zakomunikowałam.
Dlatego z obawą piszę kolejne. Wydaje mi się, wszak to tylko moje skromne zdanie, że swoistą potocznością, nie wiem dla rytmu, a może dla chęci dotarcia pod przysłowiowe strzechy:), począłeś wciskać w wersy kolokwializmy, które mnie rażą.
Tak samo mam, kiedy napotykam na inicjujące (i powtarzające się) - więc.
Może to być skutkiem braku chęci na doszlifowanie lub jak najbardziej świadomym zabiegiem z Twojej strony. Jak by nie było, nie jestem takich chwytów zwolennikiem - delikatnie mówiąc

wiersz bardzo dobry oczywiście, no ale gdyby odchudzić o -więc- i -choć-, byłby znakomity.
Pozdrawiam.

[Karma]

To "więc", to taka sama maniera, jak kropka w tytule. To leci nieświadomie zupełnie, a zamiennika nie umiem znaleźć. Przeszkadzanie, podobnie jak kropka - no nic na to nie jestem w stanie poradzić. Tak mam i już

Za sztuczność się obraziłem pewnie dlatego, że nigdzie nie jestem tak szczery, tak sobą - jak w swoich tekstach.
Osoba nie znająca mnie osobiście, a czytającą moje teksty - może równie dobrze uważać się, za mojego ziomka od piaskownicy... Bo nic nie udaje...

Co do kolokwializmow, to zwykły kontrast. Tylko i aż tyle.

[Krystyna Morawska]

Dla mnie jest to bezradne uśmiechanie się dwojga osób. Każdy ma swoje symbole, swoją mistykę kipiącą nawet w bieli. Taka mnie naszła refleksja.

[Karma]

Bezradne, a jednak do siebie

[Karma]

Witaj, Ado - tak swoją drogą

[eka]

To "więc", to taka sama maniera, jak kropka w tytule. To leci nieświadomie zupełnie, a zamiennika nie umiem znaleźć

Za cztery razy "więc" na tak małej przestrzeni każda polonistka obniżyłaby ocenę, no ale poetom za wiersz nie wypada, prawda?

[Karma]

Takim, którym zależy na ocenie pewnie wypada... Mnie nie.
Ja lubię rozmawiać z czytelnikiem o tekście... Nawet jeśli czytelnik, ma jakieś ale

[eka]

Sól rozsypana wokół mego lapka... działa : )

[Karma]

Nie wciągaj nosem, a będzie dobrze