Sen o chlebie

[Marcin Sztelak]

Czarnym, grubo krojonym,
na cynowym talerzu.
Obok kubek pełen
mleka z wieczornego udoju.

W tle milknące echa głosów
ciepłych jak piec,
w którym niedawno wygasł ogień.

Pomarszczona dłoń
z wolna rozsypująca okruchy,
te układają się w znaki
zwiastujące ciemność.

Drżący palec wskazuje drogę
wiodącą ku mirażom wzgórz
poznaczonych kikutami
drzew.

Za nimi niekształtne plamy
zawsze pustych domostw,
już poza kruchą linią
horyzontu zdarzeń.

Później blask
białej ściany i gwałtowne rozwarcie
oczu.
Sen pozostaje snem,
tylko gardło wciąż dławi
smak.

Czarny, grubo krojony.

[Krokus]

Ciekawy wiersz, mroczny, niepokojący.

[mawo]

Czytałam ten wiersz chyba na Nieszufladzie. To dobry, bardzo dobry wiersz.

[eka]

Oniryzm.... już poza kruchą linią/horyzontu zdarzeń.

A chleb jak dobry, utracony czas.