Taki sobie wierszyk

[Marcin Sztelak]

Nomen omen:

I

Na stoliku, w ciemnym kącie
leżą pióra, gęsie, może orle.
Co nie zmienia nagiego faktu
– brak na rynku inkaustu.

II

Cztery koty na pięciu łapach
– oto wieczorna tajemnica
wszechświata. Do zapomnienia
z rana, bo kawa stygnie
wraz z pościelą.

III

Po śniadaniu pora rozważań,
górnolotnych – spadnie deszcz
czy umyć okna,
Szczególnie to od podwórza,
gdzie w starym piecu pali
sąsiadka. Podobno ładna.

IV

Obiadu nie będzie, kura uciekła
z garnka. Zmarznie na kość
z pierza odarta.
Woda bulgocze, więc zupa z
gwoździa, tylko tabory odjechały
w kierunku zachodzącego słońca.

V

Kolacja,z poematu nici,
nastał czas wulgaryzmów
i nieprzyzwoitych gestów.
Takich jak ukłony w stronę
dziada i obrazu. Wiele razy.

VI

Noc, sen oraz kolejna porcja
dyrdymałów. Te, na szczęście,
zapomniane nie trafią na papier.
I dobrze, bo mu się kończy
cierpliwość.
Szczególnie, że czerpany
z nielegalnych źródeł.

Imię wróżbą – zupełnie bez związku,
lecz brzmi mądrze.

[eka]

Dzień poety w miniaturach, od wczesnoporannych refleksji po senne. Zdystansowanego na szczęście wobec inkaustu i czerpanego papieru.
Ciekawe czy bogacz może być poetą?
O czym by pisał?
Jakie emocje włożył w literki?

[Gloinnen]

Myślę, że bogacz miałby o czym pisać.
Prędzej poetą nie mógłby być człowiek absolutnie szczęśliwy.

Pozdrawiam,
Glo.