(współ)życie

Wiadomość

Krokus · #1 Post autor: **Krokus** » 16 sty 2023, 19:57

Agnieszka podchodzi do okna
spogląda na księżyc
światło delikatnie przenika twarz
czuje dotyk nieznanego kochanka
jego ciepło rozchodzi się po całym ciele
mówi
istniejesz tylko w tym świetle
zbyt krótko bym mogła uwierzyć

rano opowiada sąsiadom o cudownym zbliżeniu
kłamiesz kłamiesz wariatko…
lecą ostre słowa

Agnieszka zamyka się w ciemnym niepokoju
mówiąc do czterech ścian
czy ludzie żyjąc tylko prawdą
nie są tak naprawdę martwi…

#2 Post autor: **lczerwosz** » 17 sty 2023, 12:14

Świat duchów towarzyszy ludziom od zawsze, czym/kim by one nie były. W końcu identyfikacja odbywa się zawsze zmysłami, które bywają zawodne. A może właśnie nie. Po prostu są tacy, co tych duchów nie czują.

Krokus · #3 Post autor: **Krokus** » 18 sty 2023, 18:34

lczerwosz pisze: ↑
17 sty 2023, 12:14
Świat duchów towarzyszy ludziom od zawsze, czym/kim by one nie były. W końcu identyfikacja odbywa się zawsze zmysłami, które bywają zawodne. A może właśnie nie. Po prostu są tacy, co ich nie czują.

No tak, dzięki za komentarz.

#4 Post autor: **Marcin Sztelak** » 19 sty 2023, 16:37

Bardzo dobre pytanie w puencie. Ogólnie bardzo dobry wiersz.

Krokus · #5 Post autor: **Krokus** » 20 sty 2023, 13:06

Dzięki za komentarze.

#6 Post autor: **eka** » 22 sty 2023, 16:01

Krokus pisze: ↑
16 sty 2023, 19:57
Agnieszka podchodzi do okna
spogląda na księżyc
światło delikatnie przenika twarz
czuje dotyk nieznanego kochanka
jego ciepło rozchodzi się po całym ciele
mówi
istniejesz tylko w tym świetle
zbyt krótko bym mogła uwierzyć

rano opowiada sąsiadom o cudownym zbliżeniu
kłamiesz kłamiesz wariatko…
lecą ostre słowa

Agnieszka zamyka się w ciemnym niepokoju
mówiąc do czterech ścian
czy ludzie żyjąc tylko prawdą
nie są tak naprawdę martwi…

Myślę, że owa pointa "zepsuła" odautorskie przesłanie wiersza. Jest tak dobra, że z Agnieszki żaden wrażliwy czytelnik nie będzie dworował.

Krokus · #7 Post autor: **Krokus** » 22 sty 2023, 19:28

eka pisze: ↑
22 sty 2023, 16:01

Krokus pisze: ↑
16 sty 2023, 19:57
Agnieszka podchodzi do okna
spogląda na księżyc
światło delikatnie przenika twarz
czuje dotyk nieznanego kochanka
jego ciepło rozchodzi się po całym ciele
mówi
istniejesz tylko w tym świetle
zbyt krótko bym mogła uwierzyć

rano opowiada sąsiadom o cudownym zbliżeniu
kłamiesz kłamiesz wariatko…
lecą ostre słowa

Agnieszka zamyka się w ciemnym niepokoju
mówiąc do czterech ścian
czy ludzie żyjąc tylko prawdą
nie są tak naprawdę martwi…
Myślę, że owa pointa "zepsuła" odautorskie przesłanie wiersza. Jest tak dobra, że z Agnieszki żaden wrażliwy czytelnik nie będzie dworował.

eko, dzięki za komentarz, no nie wiem co powiedzieć...

#8 Post autor: **eka** » 23 sty 2023, 18:03

Milczenie bywa złotem. : ) Pozdrawiam.

#9 Post autor: **lczerwosz** » 23 sty 2023, 23:52

Krokus pisze: ↑
22 sty 2023, 19:28
czy ludzie żyjąc tylko prawdą
nie są tak naprawdę martwi…

Czy można by użyć tego jako motta na słupie?

Krokus · #10 Post autor: **Krokus** » 25 sty 2023, 19:00

lczerwosz pisze: ↑
23 sty 2023, 23:52

Krokus pisze: ↑
22 sty 2023, 19:28
czy ludzie żyjąc tylko prawdą
nie są tak naprawdę martwi…
Czy można by użyć tego jako motta na słupie?

Hm... jeżeli chodzi o mnie, to wolałbym na murze.