Do Pana doktora w błękitnej koszuli

[Agnieszka R.]

Do Pana doktora w błękitnej koszuli

"Czarodziejskie i czarnoksięskie
topiel w błękicie,
takie oczy - toż to nieszczęście:
będą mi się śnić."
W.Broniewski (Do)

uwaga tu ziemia
byłam chora i pisałam
dużo listów do różnych ludzi
bibliotekarek a nawet do dziekana

kiedy te listy roznosiłam zobaczyłam
Pana doktora na korytarzu w błękitnej koszuli

staliśmy tak nieruchomo
oddaleni przez dłuższą chwilę
z uśmiechem zapatrzeni w siebie

pomyślałam że Pan nie czytał moich listów
a jakoś się rozumiemy

błękit koszuli z błękitem
pańskich oczu się stopił
zobaczyłam jasne niebo
i najczystsze błękitne morze

przez wiele lat marzyłam o niebieskiej toni
chciałam się zanurzyć jak najgłębiej
by wypłynąć czysta wolna od tej mizerii życiowej
brudu który czasem nas doświadcza

takie oczy miała oprócz Pana tylko moja matka
ja ich nie rozumiałam
bo błękit był czysty ale wypływał z alkoholu

Pana oczy śniły mi się wielokrotnie
pragnęłam żeby patrzyły na teatr mojego życia ale zarazem nie chciałam przed Panem grać

tak naprawdę byłam słabą kobietą
ale czy Pan słabą kobietę by zrozumiał
więc może łatwiej mi było
wstawić Pana do świata moich urojeń

[Agnieszka R.]

Uwaga. To jest tekst poprawiony.