Prosimy do przymiarki

Wiadomość

Agnieszka R. · #1 Post autor: **Agnieszka R.** » 24 cze 2022, 22:00

przyjaźnili się wiele wiele lat
a gdy odszedł na zawsze
weszła jak on w duże spodenki

wypełniała

skąd mogła wiedzieć że żałoba się przedłuży
aż przyszły zawieruchy
wzruszyły fundamenty
cegły krwawiły okna płakały
deszcz ciągle deszcz i włosy na podłodze

okoliczności mocno niesprzyjające
uderzyły w twarz
już lepiej być nie mogło

dziś jest przystojną dobrze ubraną uśmiechniętą kobietą
gdy wpada w kleszcze marazmu szybko wychodzi na podwórko z nożyczkami i igłą

między gałęziami sosen i świerków
szuka dużych spodenek

#2 Post autor: **eka** » 25 cze 2022, 08:07

Cześć, Agnieszko! Miło Cię zobaczyć na Ósmym : )
Interesujący wiersz, pewnie coś pokręcę w interpretacji, wybacz.
Kluczowe jest wchodzenie do... i wypełnianie:

Agnieszka R. pisze: ↑
24 cze 2022, 22:00
weszła jak on w duże spodenki

wypełniała

dużych spodenek.
Czysty oksymoron. Spodenki nie mogą być duże, bo staną się spodniami.
Jak metaforycznie pozbyć się marazmu, stać się osobą zadowoloną po żałobie spowodowanej rozlicznymi klęskami?
Znaleźć swoje "krótkie spodenki". Wypełniać, szyć swoje życie.

Olgierd Jaksztas · #3 Post autor: **Olgierd Jaksztas** » 26 cze 2022, 14:04

Cegły krwawiły, okna płakały – to najbardziej.
Pozdrawiam