***[lej o średnicy dwudziestu metrów...]

Wiadomość

biegnąca po fali · #1 Post autor: **biegnąca po fali** » 10 mar 2022, 15:15

lej o średnicy dwudziestu metrów

jak to zszyć
jak obiecać że nie będzie blizny

tu rosła grusza
tam stał mój dom
i matka przy kuchennym stole
obierała ziemniaki

spod gruzów wystawała jej chusta
przykryłam nią śmierć
zimne światło wystrzeliwanych rakiet
dotyka tylko tych
którzy nie odwracają wzroku
oni zobaczą jak zamienia się w ogień

ugotuję na nim kaszę
z zapasów na czarną godzinę

gdy zestrzelą nam słońce
i dopali się ostatnia świeczka

#2 Post autor: **eka** » 10 mar 2022, 18:18

biegnąca po fali pisze: ↑
10 mar 2022, 15:15
zimne światło wystrzeliwanych rakiet
dotyka tylko tych
którzy nie odwracają wzroku

W punkt.

Wiersz poruszający, chyba nie zdecydowałabym się mówić w imieniu podmiotu lirycznego, doceniam.

#3 Post autor: **tabakiera** » 11 mar 2022, 18:02

Tekst naprawdę dobry, tylko zastanawiam się, dlaczego w Twojej poezji kobieciny zawsze muszą mieć chuściny i najlepiej, jeśli wykonują prace gospodarcze.
No przecież w Ukrainie żyją współczesne kobiety, świat nie zatrzymał się na wsi w pierwszej połowie XX wieku.

Puenta mistrzowska, początek niebanalny.

A z tą zapadłą wsią to nie zarzut, tylko zdziwienie.

biegnąca po fali · #4 Post autor: **biegnąca po fali** » 11 mar 2022, 19:16

Dziękuję, Ewo

tabakiero - jestem ze wsi. Stare kobiety nawet w XXI wieku noszą tutaj chusty. I jest w tym obrazku coś co zawsze mnie dotyka. Porusza do głębi. Może dlatego, że właśnie tak zapamiętałam swoją ukochaną Babcię. Zawsze w chuście. Nawet latem:)

Siostra pracowała w Ukrainie i przywiozła podobny obrazek. Piękne miasta i zapadłe wsie pełne starych i biednych ludzi. Tam nawet prądu nie było w niektórych domach.

Dziękuję, tab.

#5 Post autor: **tabakiera** » 11 mar 2022, 21:01

biegnąca po fali · #6 Post autor: **biegnąca po fali** » 30 mar 2022, 15:27