Sakrament.

[eka]

Tak długo nikt nic nie rozumiał z tych moich słów - choć same czasem intrygowały - że kiedy zacząłem pisać bardziej zrozumiale, to wiecie...

a jaki sens w takim pisaniu?
Piękny bełkot?
Wiesz co, dodajesz sobie. Niemal dekadę temu, jeszcze na śp. Wrzeszczach, może nie wszystkie moje interpretacje były trafione, ale pamiętam, że wtedy jeszcze potrafiłeś potwierdzać ich zasadność.
Chcesz istnieć jako Wielki Niezrozumiały? Okey... ale pamiętaj że ten kij ma dwa końce. Z czasem ktoś uzna, a inni się przychylą, że w tej pogoni za oryginalnością po prostu zatraciłeś umiejętność przekazania czegokolwiek czytelnikom.

[Karma]

Hm. Tylko ja mówię o czasie przeszłym.
A ty - jakby to nadal miało miejsce hehe.

Tamta, stara oryginalność, była wyłącznie sprawdzaniem swoich możliwości. Swojej wyobraźni i wyobraźni czytelników.
Surrealizm w czystej postaci.
I teraz procentuje, bo zwróciłem na siebie uwagę kilku osób i teraz w końcu - zrozumiale, ale bez zatracenia formy - przekazywać to, co chcę

A to, co powiedziałem miało być na zasadzie czarnego charakteru w filmach, kiedy to na początku jest strasznym skurkobancem, a potem okazuje sie, ze z głównym bohaterem ratuje ludzkość haha.

Ty sobie dodajesz.

[eka]

[Karma]

Nie smuc. I tak jesteś jedną z moich ulubionych czytelniczek

[lczerwosz]

I chociaż jesteś jak ten płatek śniegu,
który wylądował mi na języku, apostrofo
- to wszędzie wokół panuje pustynia.

Choć moknę.

Nie pojmuję, czego nie pojmujecie. Wystarczy przeżyć to samemu i naprawdę. Albo wyobrazić sobie, dać się ponieść emocji tej, czy takiej chwili, podążając za namową PL-a. Nie powiem kuszeniem, bo brzmiało by to obrazoburczo. Ale coś w tym jest. On w takiej sytuacji stwierdza, że jest sam. Niezrozumiany. Zupełnie, jak wynika to z powyższej dyskusji. Cóż, teoria nie zawsze ogarnia praktykę. Trzeba samemu przeżyć. Pustynia emocjonalna wokół, niezrozumienie, co nie oznacza, że PL-a nic nie dotyka. Owszem, ta pustynia wokół pewnie nawet boli. Niełatwo być innym, wyróżniać się. A może po prostu mokre ubranie i przemoczona komórka. Pewnie trywializuję.
Inna sprawa, czy nie ma tu postawy roszczeniowej. W końcu sakrament, to coś co wyróżnia, ale nie jest to powód do specjalnego traktowania. Ta obojętność świata musi być wliczona w koszty życia. Przyjmowanie sakramentu może być nawet niebezpieczne, jak każde opowiedzenie się, publiczne wyrażenie przekonań niezgodnych z panującą modą.
Nigdzie nie jest powiedziane, z jakim sacrum mamy tu do czynienia. To jest obojętne dla sedna tego wiersza.

[Karma]

Ładnie powiedziane.
A skoro tak, to nie będę dyskutował tylko pięknie podziękuję