nasze cienie śpią w naszych łóżkach

[em_]

(czy możesz nosić bliznę jak kroplę deszczu na karku
lekką i czułą w najdłuższą z godzin

wystarczy zadrżeć żeby ją przyjąć raz
a dobrze)

wiatr zaczyna swój skowyt aż skóra cierpnie
bębenki pękają w hipnozie trzaskow

zwykły ból ucha
nie pulsowanie obietnic
niczyj głos w ciemnym gardle szuka dna

daleko
noce stąd
gasimy światła żeby zobaczyć ciemność

to za mało
oczy

zbyt szybko drętwieją

[witka]

Pioseneczka

Kto mi odda moje zapatrzenie
i mój cień, co za tobą odszedł?
Ach, te dni jak zwierzęta mrucząc,
jak rośliny - są coraz młodsze.

I niedługo już - tacy maleńcy,
na łupinie z orzecha stojąc,
popłyniemy porom na opak
jak na przekór wodnym słojom.

Czerwień krwi dziecinnie się wyśni
jako wzdęte policzki wiśni.

Metal burz się wywiedzie na nowo
zapienioną dmuchawca głową.

A łez grzmot jak lawina kamieni
w małe żuki zielone się zmieni

i tak w wodę się chyląc na przemian
popłyniemy nieostrożnie w zapomnienie,
tylko płakać będą na ziemi
zostawione przez nas nasze cienie.

Autor: Krzysztof Kamil Baczyński

[Alek Osiński]

No proszę, em w swoim starym, dobrym stylu.
Najbardziej mi się podoba fragment w nawiasie : )

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, chociaż osobiście nawias zastąpiłbym kursywą, co jest oczywiście szczególikiem.

Pozdrawiam.

[em_]

Dziękuję wszystkim :-)

[tetu]

Dobry wiersz Em.
Dośc pojemny tytuł.
Wszystko jest w nim na miejscu, nawet powtórzenie nie razi.
Podoba się.

[em_]

Dzięki Tetu :-)

[mirek13]

Ja tam z przematoforyzowaniem, walczę.
To trochę sztuka, dla sztuki.
Bo pierwsza część rzeczywiście mi się podoba. Klimatyczna i dająca pole do spokojnej interpretacji.
A później mam "trzaski w hipnozie, bębenków" i " głos w ciemnym gardle dna".
Tu skończyła się dla mnie poezja, a zaczął się spekulatywny bajer metaforyczny.
Te są dobre, ale chyba trochę barokowe.

[eka]

wystarczy zadrzeć żeby ją przyjąć raz

A nie: zedrzeć bliznę?

O przekonywaniu się do ostatecznego zapomnienia głębokiej relacji - wg mnie - ten wiersz, szukanie recepty w najciemniejszych nocach, ale jeśli cienie partnerów śpią, to jej światło wciąż jest. Od mimowolnego wpatrywania się w nie, drętwieją oczy.

Em, wiersz zatrzymuje wpisaną emocją i metaforyką.

[em_]

Eko, nie wiem, jak to się stało
i dopiero Ty to wyłapałaś...
Powinno być - zadrżeć...