Numer prywatny.

[Karma]

Prawda jest taka,
że nie wiem, czy w kimkolwiek innym
potrafiłbym się tak rozsiąść, zapomnieć.
Czy gdziekolwiek indziej byłbym w stanie
przestać udawać słoneczniki, ambrozje
i najzwyczajniej w świecie być kimś,
dla kogo warto zdzierać palce, po sam piasek.
Obecny wszędzie jak gwiazdy topiące się w stawie.

I nawet to jest jedynie początkiem.

Jakbym umiał poznawać cię codziennie,
kiedy wieczorem kładę głowę na księżyc,
znam każdy krater i wsiąkam w nie głębiej,
aż po wierzchołek grawitacji,
a rankiem? Pościel ucieka mi z nóg,
rękami łapie telefon, który trzaska o ściany
I chcę zadzwonić do ciebie i śmiać się z tego,
jak tylko my potrafimy.

Po cichu.









Z cyklu: Karma.
Marcin Lenartowicz.
Wrzesień, 2021.

[Mirek]

Cała masa magii dźwięków świateł ulotnych
Fajnie

[eka]

Bez możliwości bezpośredniego, fizycznego kontaktu, choćby nawet fonicznego - łatwiej, pełniej i dłużej można rozsiadać się w sobie, ot, paradoks.
Dobry wiersz, Marcin!

[Karma]

Niezupełnie o to chodzi, chociaż może?
Dzięki za czytanie.

[eka]

Już dawno pojęłam, Marcin, że żaden werbalnie uzewnętrzniony odbiór, nie wyczerpie głębi Twojego przekazu.
Mam nadzieję, że doczekasz się sensownego miejsca, gdzie wszechstronnej obróbce, analitycznej i interpretacyjnej, zostaną poddane Twoje teksty, no wiesz z niezwykłą pieczołowitością, głębią, kontekstami, biografią, etc. etc.

[Karma]

A to nie był żaden przytyk, także nie bierz do siebie

Ja się juz dawno przyzwyczaiłem, że ja swoje a czytelnik dodaje wartość poznawcza. Ja tak lubię, bo dowiaduje się czegoś nowego o swoim tekście