Dom chorych

[Marcin Sztelak]

Bóg mieszka w szafie, odziany w szlafrok
dobrotliwie kiwa głową gładząc grzechy
pierworodne.

Mam za pazuchą kosmos, galaktyki
na krótkiej smyczy. Spaceruję w pustce,
pełnej bezczasu.

Przykazania wykute na nowo nie spoczną
w arce, w skrzyni martwego tapczanu
pokryją się kurzem, patyną przemilczeń.

Nocą świat ujawnia prawdziwe oblicze,
wykręcam go na drugą stronę,
spiralnie segregując grudki ziemi.

Stracone pokolenia wzbijają gęsty kurz
podczas wspinaczki. Góra nie ma znaczenia,
tylko kręta droga usiana odłamkami modlitw.

Nad ranem płynę poprzez eony,
smiertelność już nie uwiera, delikatnie
łaskocze podniebienie.

Słowa, bo cóż zostało w na wiór
wyschniętym powietrzu. Drzwi szafy
skrzypią ostatecznie wzywając.

Zmiłuj się. Amen.

[lczerwosz]

Słyszałem o modlitwach nie dochodzących do Nieba, bo zderzały się wzajemnie przed osiągnięciem celu zawierając w sobie przeciwstawne prośby, jak rakiety ziemia-powietrze strącały się wzajemnie, do Boga doszła tylko modlitwa dziecka, bo nie godziła w niczyj interes. To blisko nastroju tego wiersza.
Kilka pięknych obrazków: wspinające się stracone pokolenia, odłamki modlitw (właśnie takich, co się zderzyły ze sobą, stąd skojarzenie, a może odrzuconych ze złością z samej góry). Powietrze wyschnięte na wiór, pozostały słowa.
Bóg w szafie to może jeden z pacjentów owego domu, wszyscy zachowują się adekwatnie. Ale może tak być.

[tabakiera]

Bóg mieszka w szafie, odziany w szlafrok
dobrotliwie kiwa głową gładząc grzechy
pierworodne.

Marcin, ten obrazek będzie za mną chodził chyba cały tydzień albo dłużej.
Nie jest to obrazek skromny ni cnotliwy, raczej lubieżny i mocno groteskowy.
Ten w mojej głowie, oczywiście, bo Ty z pewnością niewinnie go spłodziłeś.

Wymiata.

[eka]

Ale dobry WIERSZ!
Najlepszych wyimków poczynić nie mogę, wszystko tu lirycznieje na potęgę.
Gratulacje, Marcin.

Z technikaliów:

Słowa, bo cóż zostało w na wiór
wyschniętym powietrzu.

- podkreślenie ze względu na zbitkę dwóch przyimków, może tak:

Słowa, bo cóż zostało
w wyschniętym na wiór powietrzu?
Tylko słowa. Drzwi...

_________
Zupełnie z obrazami liryku się nie zgadzam, bo zachwyca mnie Ogrom, absolutnie bez krótkiej smyczy , ale wyjątkowo celnie udało Ci się deprechą naznaczyć Byt. Świetny wiersz!

[Krokus]

Bardzo dobry wiersz, gratulacje !!!

[Alek Osiński]

Ano właśnie - trup z szafy to jednak zawsze zaskoczenie ; )

Mnie wzięły te dwie strofy...

Bóg mieszka w szafie, odziany w szlafrok
dobrotliwie kiwa głową gładząc grzechy
pierworodne

Nocą świat ujawnia prawdziwe oblicze,
wykręcam go na drugą stronę,
spiralnie segregując grudki ziemi.

Pozdrawiam