Lustracja

[Alek Osiński]

Wyprane szmaty przypominają nieco mózgową korę.
Pierwsze skojarzenie, ale lekki ból mija, pozostawiając
ćmienie pajęczej błony. Widowiska organizowane
ad hoc przez światło, kamienie wyżymają do ostatniej

kropli i kałuża brudnej wody razi. Zebraliśmy się tutaj
uzależnieni i bezradni, żeby wyrzucać sobie zabawy
w błocie, a przecież krąg wtajemniczonych rośnie
zataczając anonimowe głazy na stos.

Losy, ale za nimi pustka, aż trudno ustać, nie rzucając
się w ramiona każdej z płaczących wierzb. I po co
nam były te lustra, które dają, a nic nie chcą wziąć?

[witka]

Bardzo dobry, nietuzinkowy.

Ferdynand Kiepski - Wrocław, ulica Ćwiartki 3/4 - mawiał, niekoniecznie o prezesie Kozłowskim, że się skompromisował.

Ale to większość.

[Marcin Sztelak]

Dobry, z dwoma małymi uwagami: korę mózgu - wydaje mi się lepiej by brzmiało. I zdecydowanie bez znaku zspytania na końcu.

Pozdrawiam.

[eka]

Lustracja w lustrach - a przed nimi?
Wiersz o poczynionych wyobrażeniach i przyglądaniu się im po czasie. Nie wiem, czy nie błądzę w tym założeniu, tym bardziej, że nie potrafię niektórych elementów rozczytać, burzą powstałą po lekturze interpretację, która początkowo opierała się na symbolice jaskini - idee i obserwacja cieni na skale, bez desygnatów.
Dawno nie czytałam wiersza o takim ładunku rozgoryczenia i smutku.
Ostatnia strofa to esencja naszych bezradności.

Losy, ale za nimi pustka, aż trudno ustać, nie rzucając
się w ramiona każdej z płaczących wierzb. I po co
nam były te lustra, które dają, a nic nie chcą wziąć?

Nie utrwalimy się w odbiciach luster czasu.
Przeszłość znika bezpowrotnie.

__________

Tyle moich wynurzeń, Poeto.
I żadnych uwag od profana, bo to znakomicie poprowadzony wiersz.

[Alek Osiński]

I żadnych uwag od profana,

A co to za krygowanie się, Ewo, Artystko Ty moja?



Spasiba druzja : )

[biegnąca po fali]

Bardzo dobry.

[Alek Osiński]

Dzięki : )