Portmonetki

[Agnieszka R.]

brązowa z pościeranymi brzegami
należy do dłoni o plamach wątrobowych


granatowa jest w księżyce i gwiazdy
które zdają się unosić jak biały kurz z mąki


dama nieświadoma swojej przemijalnej młodości
ma podopieczną portmonetkę w kwiaty
piękne kruche kwiaty krótkie ich życie


wśród wielu jest też portmonetka oszczędna
z małymi przegródkami na drobne i banknoty
mieści się w dłoni być może nawet w staniku
wygodna w przemieszczaniu
właścicielka tejże pewnie nie raz sklep odwiedzi


łuski karpia zasilają portmonetki
przed Bożym Narodzeniem
te są grube podobno dobre na psa
urok czarnego kota
na wielką ilość monet
a kysz szatanie


świeża nowiutka jest jak wychuchana pani z żurnala
jak jej błyszczące paznokcie które odbijają promyk słońca


i stara bardzo zniszczona się trafia
jak twarz biedy czy choroby
nie jeden paragon z grzechami ukrywa


już miałam piękną pointę dla tego wiersza
jej bohaterem mężczyzna
ale może pointa niech poczeka
na kolejny wiersz o portfelach

[Lucile]

Zaprowadziłaś i oprowadziłaś mnie po Muzeum Portmonetek. I zasłuchałam się w opowiadanie kustosza tegoż przybytku. Ciekawy, interesująco przedstawiony temat przedmiotu codziennego użytku. Dzisiaj, w dobie elektronicznej bankowości, kart płatniczych, blików itp. - na naszych oczach, tego typu rzeczy z wolna stają się anachronicznym przeżytkiem. A jak to będzie, kiedy w dłoniach zostaną nam tylko elektroniczne i wirtualne narzędzia? Co stanie się z „życiem” tylu niegdyś niezbędnych nam przedmiotów, które ukryły, zachowywały naszą indywidualność, jednostkową zosobniałość, przeżycia, emocje. Te, które nas określały i innym pokazywały naszą osobową oryginalność. Grodzi nam, a raczej skazani jesteśmy na globalną unifikację elektronicznie-wirtualną.
A co się stanie, jak ktoś globalnie wyłączy prąd?

Wiele pytań stawia Twój wiersz, chociaż na pozór opowiada tylko o konkretnym przedmiocie i jego właścicielu.
Od rana skłoniłaś mnie do tych całkiem niewesołych przemyśleń.

Interesująco napisany wiersz i trafnie dobrany tytuł. Na pierwszy rzut oka prosty, bezpretensjonalny „Portmonetki”, a przecież można nań popatrzyć tak : „port” - kto wie, czy nie jeden z ostatnich.

Pozdrawiam
L

[Alek Osiński]

Trochę jakby pisane pod kątem idei: pokaż mi swoją portmonetkę
a powiem ci kim jesteś. Nie powiem, całkiem fajnie się to czyta...
tylko te łuski karpia, że są grube i dobre na psa? czy grube portmonetki
są dobre na psa? Jakieś zakłócenia w tej części. Nie bardzo rozumiem...

Pozdrawiam

[eka]

Ładnie wiersz płynie. Autotematyczna pointa ciut wkurza, ale intryguje. Rozumiem, że nie sposób zdefiniować człowieka, ograniczając się do jednej płci : )

Dla mnie to Biuro Rzeczy Znalezionych i nudzący się pracownik. Albo skrajniej... szpitalna przechowalnia rzeczy ofiar wypadków.
Fajny wiersz!
Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Ha, ja tam nie noszę, pomijając sytuacje ekstraordynaryjne... Tak poważnie ciekawy pomysł, dobre wykonania, czyta się.
Pozdrawiam.

[Agnieszka R.]

Dziękuję Wszystkim, naprawdę:)