Nie zgub się

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 10 lut 2021, 00:00

Tej nocy tną i tańczą za szybą śnieżyce,
pan mróz je rozkochał,
skuliła się mgła.

Czas gubi kolory, smykałkę do bycia.
Spadają planety, nikną gwiazdozbiory.
Powietrza nam brak.

Lecz kiedyś, z garści,
rzuci w górę
kruchym cieniem róży,
i świat się powtórzy.

Nowy piach zapłodnią deszcze,
inne dno obrośnie morzem,
nieczłowiekiem – reszta.

Kim w ten czas wejdziemy?
Przecież się wytańczy
armia nieświadomych dat.

Krokus · #2 Post autor: **Krokus** » 10 lut 2021, 20:59

Hm... świat się powtórzy? Wątpię, będzie coś innego.

#3 Post autor: **eka** » 10 lut 2021, 21:32

Zobaczymy albo... nie : )
Zasada antropiczna biegała po głowie.

biegnąca po fali · #4 Post autor: **biegnąca po fali** » 10 lut 2021, 22:55

Świetny pomysł j jeszcze lepsza realizacja.
Jak zawsze z podziwem, toteż kwiatka zostawiam:)
:rosa:

#5 Post autor: **Lucile** » 11 lut 2021, 00:14

eka pisze: ↑
10 lut 2021, 00:00
Przecież się wytańczy
armia nieświadomych dat.

To dobre - i z pewnością tak kiedyś się stanie - ale czy będzie to chocholi taniec, czy danse macabre?

A "pan mróz, który rozkochał tańczące śnieżyce", urocze. Istotnie obraz pełen wdzięku.
Nawiązując do tytułu - w śnieżycy, albo w tańcu łatwo się zgubić/zatracić.
Za całość

Pozdrawiam
L

#6 Post autor: **eka** » 11 lut 2021, 21:52

Ewo, Lucynko.... dzięki za dobre słowo : )
Pozdrawiam serdecznie.

:rosa:

#7 Post autor: **lczerwosz** » 11 lut 2021, 23:35

Historia świata jest nieskończona. Jeszcze wiele okazji do powtórzenie tego, co nie najlepiej się udało. Niestety, pewnie bez świadków, bez kroniki uporządkowanych dat. Czyje będą emocje, nawet jeśli róża będzie coś jeszcze znaczyć. W pustce. Gubię się na samą myśl. Wprowadzasz niepokój. Mróz to jest zagrożenie bytu, życia.

#8 Post autor: **eka** » 12 lut 2021, 18:21

Tak, o to mi chodziło. O konieczność pojawienia się świadomości, która wprowadzi daty, pojęcie czasu i zamknie go w skali.
Dzięki za super koment.

:kofe:

#9 Post autor: **lczerwosz** » 14 lut 2021, 14:21

#10 Post autor: **tabakiera** » 14 lut 2021, 22:36

Zaczyna się jak bajka dla dzieci, kończy językiem bardzo dorosłym.

Sporo treści zawarłaś w tym wierszu.
Mroczny i pełen nadziei zarazem.

Świat opanowany przez człowieka, który ma złudne poczucie, że panuje nad wszystkim.
Już nie jedna cywilizacja padła, niejedno morze wyschło, niejeden ląd pokrył ocean.

Zachować człowieczeństwo?
Czym ono jest?
Czy nasz czas nie jest kroplą w morzu?
Czy aby nie giniemy?

Cykliczność zmian, kalejdoskop barw po śnieżnej zimie,

Czy nasze życie nie jest błądzeniem ustawicznym?