odruchy

[biegnąca po fali]

z tej rozmowy choć trudno ją nazwać dialogiem
(z tobą tak zawsze
równia pochyła po której ciągniesz mnie za sobą -
nie żebym się opierała ale to raczej odruch
czysto zwierzęcy bo ludzie
sam wiesz)

a więc z tej rozmowy kiedy to głównie milczymy
(nie znajdując słów odpowiednich
same frazesy a my samozwańczy poeci
nam nie wypada tak wprost
podczas gdy metaforyka klęczy na grochu
za grzech znieważenia bo kto to widział
stawiać Boga z nieczystą w jednym wersie)

no więc z tej właśnie rozmowy dowiaduję się
jak bardzo jestem samotna
pośród tłumu nie mniej samotnych
gdyby drążyć temat podskórnie i podprogowo
ciągnąć za język
ciszę wygłodniałą w całej tej nędzy
byle szmer jest dowodem na istnienie
form złożonych z kośćca i trzewi
gorących jak zimna jest ta noc
nieczuła na przykładany do szyby policzek

znowu zabierze kilku bezdomnych
kilka kotów
znów pęknie jakaś rura doprowadzająca złudzenie
że można ogrzać byle dłoń
by nie zamarznąć od środka

[eka]

złudzenie
że można ogrzać byle dłoń
by nie zamarznąć od środka

Pesymistyczna ta pointa.
A cały liryk bardzo mi się podoba. W zasadzie wszystko mogłabym zacytować jako interesujące w rozwijanej refleksji, czy obrazie. Masz dar kreowania metafor i nie tylko ich.

[AS...]

i nie tylko ich

[Alek Osiński]

"metaforyka klęczy na grochu" - urzekło mnie to sformułowanie.
Generalnie bardzo ciekawy wiersz. Dojrzałe meandrowanie
wśród subtelnych odcieni znaczeń, chociaż na wierzch wyraźnie
przebija się sceptycyzm co do międzyludzkiej relacji. Jestem pod wrażeniem!

Pozdrawiam : )

[biegnąca po fali]

eko, ASie, Alku - bardzo Wam dziękuję:)
Pozdrawiamo.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, ciekawy liryk.
Pozdrawiam.