Dziwne skojarzenia patrzącej na obraz Paola Uccella - „Bitwa pod San Romano”

[Lucile]

Włócznie, wyostrzone paznokcie,
jak groźnie spadające sople zamarzniętych słów
przeorały przeszywanicę.

A ty mi mówisz:
by zniszczyć pancerz i zburzyć
wszystkie moje światy,
musiałabyś użyć młota

bojowego.

---
LuBe
siedemnaście, jeden,
dwadzieścia dwadzieścia jeden

[Wszebor]

Piękne skojarzenia i piękne określające je słowa.

by zniszczyć pancerz i zburzyć
wszystkie moje światy,
musiałabyś użyć młota

bojowego.

Moim zdaniem tak drastycznych metod do tego nie potrzeba, wystarczyła by miła szczera rozmowa.

Pozdrawiam

[Lucile]

Moim zdaniem tak drastycznych metod do tego nie potrzeba, wystarczyła by miła szczera rozmowa.

Żebyż to było takie proste.
Patrząca na tę piętnastowieczną batalistyczną scenę, namalowaną temperą na desce (jedną z trzech, jakie popełnił ten artysta), nie ujawniła z kim - lub z czym - ma do czynienia.

Wszeborze, ślicznie dziękuję
L

[eka]

Nie widziałam obrazu, Lu, interpretacja dotyczy wyłącznie wiersza.
Niezaznaczony w liryku dialog dwóch kobiet poprzedza wyznanie podmiotu. Czym są/były słowa rozmówczyni - znajdujemy w 1. części. Najkrócej - głęboko zraniły.

Druga strofa:

A ty mi mówisz:
by zniszczyć pancerz i zburzyć
wszystkie moje światy,
musiałabyś użyć młota

bojowego.

jest, tak mi się wywnioskowało ukazaniem kontrastu osobowościowego rozmówczyni, na niej słowa nie robią większego wrażenia, ją trzeba "młotem bojowym" potraktować, aby zabolało.
Kontrast. Różna wrażliwość wobec słów.

Ciekawy wiersz, wymagający uważnego czytania.
Pozdrawiam:)

[Alek Osiński]

Obejrzałem sobie ten obraz i faktycznie jest bardzo interesujący.
Bitwa rozgrywa się w otwartym polu, ale jego geometria
takie trochę kubistyczne założenia, prostopadłość linii, sprawiają wrażenie ograniczonej
przestrzeni, a więc stwarza odczucie presji, ciężaru, ciasnoty.

Obrazy jednak odczytuje się właśnie tak trochę pośrednio
również, a może głównie, przez pryzmat własnych doświadczeń
i aktualnej kondycji psychicznej, skojarzeń i przeżyć
tak że trudno się dziwić jakimkolwiek impresjom. Ciekawe. Pozdrawiam : )

[Lucile]

Uccello „popełnił” trzy obrazy o tej tematyce. Obecnie, każdy z nich znajduje się w innym, ale bardzo szacownym miejscu: w Galerii Uffizi we Florencji, w Luwrze w Paryżu i National Gallery w Londynie. Ten przedstawiciel włoskiego Quattrocenta uwiecznił na nich bitwę z 1432 roku, pomiędzy Florencją a Sieną. Zaczął malować je trzy lata po zwycięskiej przez Florentczyków walce. (O dziejach konfliktu pomiędzy tymi państwami-miastami oraz o powodach powstania obrazów, ich historii i interesujących peregrynacjach - poczytać można w necie, więc „wymądrzać się” nie będę).
Malowane temperą na desce, jakby jeszcze w konwencji późnego gotyku, ale już nie z umowną, a naturalną perspektywą, która przejęta została przez malarzy w kolejnych stuleciach. Jednak historycy sztuki prawie zawsze mieli z pracami Uccello (Uccello – ptak, a malarz nazywał się Paolo di Dono) pewien kłopot. Jego dzieła (słusznie zauważył Alek) jakby były zaczynem - swoistymi pierwocinami kubistycznego malarstwa z początku XX wieku. Jak na ówczesne mu czasy – niezwykłe. Mnie (prawdziwi znawcy mogą kręcić nosem) przywodzi na myśl sposób malowania i wyrażania emocji przez Tadeusza Makowskiego. Rzeczywiście to bardzo dalekie skojarzenie (znawcy mogą orzec - lata świetlne), ale jakoś tak samo mi się nasuwa. I ta rzeczywista, i ta wyczuwalna „kukiełkowość”. Oczywiście, całkiem inna tematyka, klimat - dzieli je przepaść - ale nie umiem wyzbyć się chęci ich zestawiania. Czy to kolorystyka, czy sposób nakładania barwnych plam, tworzących obrazy, od których trudno mi się oderwać? Sama nie wiem… impresje przeżywającego kontemplowane dzieło często chodzą własnymi korytarzami, które przecież mogą okazać się ślepymi tunelami, nie prowadzącymi do prawdy, do oświecenia.

Widzę te elementy także i u Uccella. Jednocześnie natłok postaci i koni, malowanych barwnymi, kontrastowymi plamami, stłoczony las włóczni, powoduje uczucie zamętu, zamknięcia, niemalże klaustrofobii. Może także chęć ucieczki, a skoro jej z malowidła nie ma – to paniki, albo… agresji.

Mnie takie obrazy przyciągają, zmuszają do zapamiętania oraz przemyśleń. Czasami bardzo odległych od oryginału i kontekstu, ale czy znamy, potrafimy przewidzieć ścieżki naszych własnych refleksji? Może dobrze jest pozwolić im (czasami) swobodnie meandrować? Przejście od malarstwa do poezji i z powrotem może być (chyba) interesujące i zaskakujące… nawet dla samego „przemyśliwacza”.

Interpretacja eki zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jej Autorka wgryzła się w tekst; nie tylko w literki oraz linijki, ale także w to co przed nimi i pomiędzy nimi. Bardzo dziękuję, rzetelna i błyskotliwa robota. Logicznie i konsekwentnie przeprowadzone wnioskowanie. Taki sposób odczytania - nie skupianie się na obrazie - można by nazwać – w punkt.

Szczerze, Ewo, chapeau bas.

Ale wybacz, jeszcze nie powiem, czy zgodna z tym co kotłowało się pod kokardą, kiedy postanowiłam w taki właśnie sposób dać ujście zapętlonym emocjom i refleksjom. Bez wątpienia jednym z ważnych i sprawczych (ale nie w głównej, a tym bardziej samodzielnej roli) elementów była „Bitwa pod San Romano” Paola Uccello – swoisty katalizator.

Jeszcze raz, Tobie Ewo, i Tobie Alku, pięknie dziękuję za wizytę i arcyciekawe komentarze.

A tak nota bene; gdybyśmy wskrzesili plebiscyt, ranking (nieistotne, jaką nadamy nazwę) na najwartościowsze komentarze, to głosowałabym za komentarzem eki.

Pozdrawiam
L

[eka]

Przesadzasz w ocenie komentarza, Droga Lu. Podejrzewam, że inspiracją jest pewna wymiana zdań, bynajmniej między nami:)
Zapewne chęć wsparcia zadziałała:)

Obejrzałam owo dzieło, z kubizmem nie mam żadnych skojarzeń, za to mocno mi koreluje z 1. strofą Twojego wiersza.
Pozdrawiam.

[Lucile]

Obejrzałam owo dzieło, z kubizmem nie mam żadnych skojarzeń, za to mocno mi koreluje z 1. strofą Twojego wiersza.

czyli - w końcu - coś mi się udało

[eka]

Dlaczego w końcu? Masz, jak każdy, lepsze i słabsze piórka. I czym tu się przejmować? Do przodu biec, w stronę słońca.
Miłego dnia, Lu:)

[Lucile]

Dzięki za słowa pocieszenia, ale przecież ja sobie żartuję, a najbardziej lubię autoironię, którą z lubością - tu i ówdzie - stosuję. No bo… oj tam, oj tam, niemożliwe - co niedobrego to przecież nie ja!

I Tobie, Ewo, miłego weekendu