Wieczorne rozmyślania

Wiadomość

Krokus · #1 Post autor: **Krokus** » 28 gru 2020, 09:50

czasem patrzę w gwiazdy
niektóre już nie istnieją
ich światło krzyczy
głosem sprzed milionów lat

czas płynie z coraz większą prędkością
teraźniejszość zaczyna się rozmywać
między powidokami

przed oczami staje kolega
piętnaście lat temu wypadł przez okno
nikt nie wie jak do tego doszło

ponoć po śmierci wszyscy zostaniemy
skazani na wieczność

ci którzy cierpieli doznają szczęścia
ci którzy nie wiedzieli dowiedzą się

wczoraj powiedziałbym fascynujące
dzisiaj na cholerę to wszystko

#2 Post autor: **eka** » 31 gru 2020, 16:59

Krokus pisze: ↑
28 gru 2020, 09:50
wczoraj powiedziałbym fascynujące
dzisiaj na cholerę to wszystko

Że ślady po czymś lub po kimś istnieją (światło umarłych gwiazd/pamięć w obrazach)?
Czy w ogóle byt?
Niebyt.

Bez tajemnic życie byłoby mocno nudne.

Krokus · #3 Post autor: **Krokus** » 02 sty 2021, 11:11

No tak, dzięki za komentarz.

#4 Post autor: **Lucile** » 02 sty 2021, 13:10

Do filozoficznych przemyśleń zazwyczaj skłania jakaś wyraźna cezura; przełom roku, czy inna ważna dla nas data, np. okrągła rocznica urodzin itp. Zresztą, każdy powód jest dobry do refleksji nad tym co było, dlaczego tak było i czy mieliśmy jakikolwiek wpływ na przebieg zdarzeń. Jedno jest pewne, one się już wydarzyły, ale nasza ich ocena może być różna, a im więcej przybywa nam wiosen, bywa że podchodzimy spokojniej, bez bicia piany, patosu… czy to znaczy, że mądrzejemy? Nie jestem pewna… Przemijanie jest wdrukowane w każdy przejaw naszej „ziemskości” i - tak, czy siak - nasza na niego zgoda, czy niezgoda praktycznie nie ma żadnego znaczenia.
Piszesz:

Krokus pisze: ↑
28 gru 2020, 09:50
ponoć po śmierci wszyscy zostaniemy
skazani na wieczność

ci którzy cierpieli doznają szczęścia
ci którzy nie wiedzieli dowiedzą się

wczoraj powiedziałbym fascynujące
dzisiaj na cholerę to wszystko

Ot, postawa godna stoika. A może cynika?

Swego czasu nad moim biurkiem (bieremeierowskim, po prof. Henryku Hoyerze) w Muzeum UJ Collegium Maius wisiał niezwykły obraz. Stary, pełen krakelur, z ledwo widocznym malowidłem pod narosłymi warstwami kurzu i poczerniałego werniksu. Tajemniczy. Do czasu. Aż „wzięli się” za niego konserwatorzy. I okazało się, że to znakomite dzieło Philipsa Konincka, z około połowy XVII wieku. Niderlandzkiego malarza, który przyjaźnił się z Rembrandtem oraz wybitnym poetą owego czasu Joostem van den Vondelem. Obraz nazwany został „Uczony w pracowni” i być może jest portretem tego przyjaciela – poety, ale historycy sztuki określają go mianem „przestawienia wanitatywnego” , czyli alegorycznie zobrazowanej „Vanitas” .
Na portrecie uczony trzyma dłoń na ludzkiej czaszce, obok widzimy klepsydrę, a pod bukietem kolorowych kwiatów widnieje łacińska sentencja: „Sic transit gloria mundi”.
Jak jeszcze lepiej wyrazić kruchość ludzkiego życia? I pogodzenie się z nieuniknionym przemijaniem?

Taka ciekawostka, ten obraz jest jedynym w Polsce malowidłem (tempera na dębowej desce) tego siedemnastowiecznego uzdolnionego amsterdamskiego pejzażysty i portrecisty.

Takie we mnie refleksje wzbudził Twój wiersz, Krokusie, w pierwszy dzień 2021 roku.
Z życzeniami zdrowia i rychłego powrotu do normalności

Pozdrawiam
L

Krokus · #5 Post autor: **Krokus** » 02 sty 2021, 16:04

Bardzo dziękuję za komentarz, przy okazji dowiedziałem się czegoś nowego.
Również życzę wszystkiego dobrego, oby ten był lepszy od tamtego.

Marcin Sztelak · #6 Post autor: **Marcin Sztelak** » 06 sty 2021, 19:41

No właśnie, na cholerę? Jedyne co można odpowiedzieć to takie życie.
Pozdrawiam.

Krokus · #7 Post autor: **Krokus** » 07 sty 2021, 10:03

Hm... może nie tylko, ale na cholerę...