Bal z okazji końca świata

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 16 cze 2018, 12:25

Słów nie brakuje, nawet w dwójnasób.
Tylko że zapisujemy znaki w formie
graficznej – nie do przyjęcia.

Dlatego leżę krzyżem
na posadzce zarastając kurzem.
Wiem, zakrzykną: oto jest potępienie.

Jednak zejdę i całkiem nieważki
poproszę do tańca najpiękniejszą.
Być może będę już umiał układać
stopy.

W rytmie cisz i drobin szkła, jednakowo
zdążających w kierunku horyzontu
zdarzeń.

Coraz ciaśniej, ale zapewne
uda się zmieścić usta pomiędzy pierwszym
a ostatnim pocałunkiem.

#2 Post autor: **Lucile** » 16 cze 2018, 12:55

Podoba mi się, jednak oprócz „horyzontu zdarzeń”, jako zużytego i - wybacz – wyświechtanego, za to puenta

Marcin Sztelak pisze: ↑
16 cze 2018, 12:25
Coraz ciaśniej, ale zapewne
uda się zmieścić usta pomiędzy pierwszym
a ostatnim pocałunkiem.

palce lizać, świetna

Serdecznie
L

#3 Post autor: **eka** » 16 cze 2018, 14:06

Marcin Sztelak pisze: ↑
16 cze 2018, 12:25
Tylko że

Nie lepiej tutaj dać - ale?
Balu, poza układaniem stóp w rytmie cisz(?!) tu nie ma, koniec bardziej widoczny.
Sorry, nie porywa ten wiersz. Taki sobie wypełniacz/zamiennik deprechy.

Marcin Sztelak · #4 Post autor: **Marcin Sztelak** » 17 cze 2018, 16:44

Tylko że horyzont zdarzeń to nie metafora tylko pojęcie z zakresu fizyki czarnych dziur...