Zegar Nadieżdy Mandelsztam

[Alek Osiński]

Niemożliwe, to nie mógłby być ten sam zegar
co u Nadieżdy Mandelsztam, chociaż kukułka
gada po ichniemu - najważniejsza rzecz
to pamięć, nie ta podrzucona jak noworodek

pod drzwi, ale ta, co buduje fleksję jego płaczu.
W cudowny sposób ocalony, żeby powtarzać
znamię języka. Tutaj; trzy lata liczą się za jeden
i stąd pewnie ta jaskółka brwi tak się wyrywa

z chłodnego posłania, niby z lustra wiosennej
wody. Wszyscy jesteśmy dotknięci syndromem
sztokholmskim, lecz to niezdrowy układ
jak ona i kret, który w podziemnych fabrykach

powiela papierowe kwiaty na przekór systemowi
i zła statystyka kłania się z głębi czasu; faktury
zimowego dnia, wyblakłego na tyle, żebyśmy mogli
patrząc mu w twarz, ogień pod stos losów podłożyć.

[eka]

Alek, Alek... jak ja lubię wiersze Osipa. W paskudnych czasach przyszło mu pisać. Ale, zgodnie z wyznawanym przez niego akmeizmem, nie jest ważna rzecz i ciało, lecz ich istnienie, które zamknąć można w najdoskonalszym, stwórczym czynniku - w języku, czyli w słowach. Kto je ocali w epoce krwawego terroru, nieludzkiego zimna?
A tutaj właśnie zaczyna się rola jego żony. Jest nadzieją. Że przechowa, gdy on na zsyłce skona.
Nadieżda (jak Achmatowa) uczy się wierszy męża na pamięć.
Przepraszam za pisanie o oczywistościach z historii literatury, ale Twój wiersz automatycznie je przywołał. Te niewyobrażalnie trudne lata represji. Jeden wiersz wystarczył, by wrzucono go w całkowity niebyt.
Ale:

(...) najważniejsza rzecz
to pamięć, nie ta podrzucona jak noworodek

pod drzwi, ale ta, co buduje fleksję jego płaczu.

(...) ona i kret, który w podziemnych fabrykach

powiela papierowe kwiaty na przekór systemowi
i zła statystyka kłania się z głębi czasu

Wrócę do tego wiersza- żywego pomnika czasu.

[eka]

Nam z muzyką tak bliską,
Niestraszny i nagły zgon.
A potem z wieszaka zwisnąć
Jak płaszcz z oskubanych wron.

https://www.youtube.com/watch?v=CvotF89wvW4

[Marcin Sztelak]

Naprawdę świetny wiersz, mroczne to były czasy dla poezji, nawet mroczniejsze niż teraz...
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

"A kto odwiąże łódź, gdy łódź odpływa?
A kto usłyszy cień obuty w futra?
Kto w półśnie żywy przemógł kiedyś strach?

Nam co zostało? Tylko pocałunki,
A tak włochate niby pszczoły małe,
Co umierają, gdy wylecą z ula.

A szemrzą wciąż w przejrzystym gąszczu nocy,
A lecą pośród drzew Tajgetu sennych,
A żywią się lucerną, czasem, miętą.

A teraz weź, dziki jest mój podarek,
Suchy naszyjnik z małych martwych pszczół,
A one w słońce przemieniły miód."

-------------------------------------

Dzięki za słowo w temacie. Pozdrawiam

[eka]

Piękny wiersz. Osip bardzo cenił sobie kulturę starożytnej Grecji, a w Helladzie pszczoły i miód miały wysoką rangę. Najważniejsze, aby z naszej wyobraźni nie wylatywały zdechłe muchy, prawda?
Tylko mędrcowi - poecie nigdy to się nie zdarza.

[Alek Osiński]

Racja, Ewo, racja, zdechłe muchy to nie jest to o co chodzi. Masz rację z tą kulturą Grecji, pszczoły grają w niej ważną rolę.
Nimfa zwana Melissą, to znaczy pszczołą, wykarmiła ponoć samego Zeusa. Dzięki.