Zgubiłam mapę

[anastazja]

wczoraj zaplatałyśmy warkocze
nad starą gruszą rozciągał się błękit
pod kolor oczu dziewczęcej urody

dzisiaj uświadomieni zachodzącego słońca
uciekamy w siebie
a mogłam być tam... boso na trawie
wydeptywać ścieżki

ciepłem dłoni rozgrzewać ziarna
patrzeć na łany zbóż to jak obserwowanie
rosnącego dziecka

mogłam tam zostać
gdzie czas siada obok i nie ma nic do stracenia

[tabakiera]

Bardzo podoba mi się pierwsza strofa i puenta.
One wystarczą mi za cały wiersz.

[em_]

Witaj,
tak dawno Ciebie nie czytałam, a tu taki piękny wiersz ;-)
puenta znakomita,
pozdrawiam

[anastazja]

Dziękuję dziewczyny.

[Lucile]

Anastazjo,
i ja się cieszę, że zechciałaś wejść na nasze pięterko i obdarować nas tak dobrym wierszem.
Brawo za całość, a już szczególnie za puentę:

mogłam tam zostać
gdzie czas siada obok i nie ma nic do stracenia

Bardzo celna i świetna!
Po przeczytaniu, całkiem niespodziewanie, przyszły mi do głowy takie frazy:

kiedy błądzę po mapie linii papilarnych
nie mam odwagi przyjrzeć się topografii zmian
rysujących się na policzkach i nadrzecznych ścieżkach
utraconego dzieciństwa
na swój użytek nazywam ten stan
azymutem grawitacyjnym

A to znaczy, że wiersz mnie poruszył.

Pozdrawiam
L

[anastazja]

kiedy błądzę po mapie linii papilarnych
nie mam odwagi przyjrzeć się topografii zmian
rysujących się na policzkach i nadrzecznych ścieżkach
utraconego dzieciństwa
na swój użytek nazywam ten stan
azymutem grawitacyjnym

Bardzo ładne Lucille. Dzięki serdeczne za komentarz.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Początek i koniec bardzo czułe i subtelne
a tutaj chyba raczej

dzisiaj uświadomieni zachodzącego słońca
uciekamy w siebie

świadomi zachodzącego słońca

albo

uświadomieni przez zachodzące słońce

bo tak jak jest - jakoś nie brzmi...

Pozdrawiam

[Wszebor]

Bardzo ładny wiersz, tworzy wspaniały nastrój i wdzięczny obraz pięknego czasu życia.

Pozdrawiam.

[anastazja]

Elu, dziękuję.

Alku masz rację, brzmi lepiej.

Wszebor, miło, że wpadłeś.

[Gloinnen]

Ten wiersz jest lepszy niż ten dedykowany córce. Więcej w nim obrazów, które mówią same sobą.
Ale niektóre są niestety kiczowate. Ten błękit w skojarzeniu z oczami, i boso po trawie, i zachody słońca... ech...

Podoba mi się:

ciepłem dłoni rozgrzewać ziarna

Bardzo ładne przeczucie macierzyństwa, coś jak pierwsze wtajemniczenie w kult płodności i w kobiecość.

mogłam tam zostać
gdzie czas siada obok

Dobrze pokazane doświadczenie "oddzielenia się" od nurtu czasu. Peelka wie, że on płynie poza nią, świadoma jest przemijania, ale chwilowo czuje się bezpieczna w swojej sielance. Często pod koniec życia, gdy wspominamy dzieciństwo, wydaje się nam, że wtedy czas wcale nie upływał.

Pozdrawiam,

Glo.