Ciężar minionych dni

[Wszebor]

Ciemność wcześnie spokojem śni,
ognik z kominka łaskocze podłogę,
dzień zamyka jasności orbitę,
cienie znikają jak ukryte sny.

Swym ciepłym ciałem pieścisz kołdrę,
włosów puklem gładzisz poduchę,
zamykasz powieki - ciężkie jak lata,
toną myśli w dalekiej ciemności,

pozostają tylko czarodzieje - sny
o tajemnicy szczerej miłości ,
bosych nogach w morskiej fali,
łzach wylanych w dni rozpaczy,

o różowych roześmianych buziach
cherubinków dzieci, tak dorosłych,
o zgasłych marzeniach - już zamkniętych,
chwilach ulotnym szczęściem splątanych,

ten miły ciężar minionych dni,
w myślach samotnych, piruetem tańczy
otula wilgotne powieki do snu.
Spij już kochanie, razem będziemy śnić,

dzień następny nie będzie zgasłym,
blaskiem ludzkiego trudu.

[Wszebor]

@elka
Dziękuję za poświęcony czas i dobre rady i przyznaję Ci rację.
Następnym razem z tych rad skorzystam.
Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Wiersz trochę trąci myszką, ale rozumiem że to stylizacja, natomiast pierwszy wers jest jednak pzyciężkawy. I faktycznie nadmiar snów.

Pozdrawiam.

[em_]

Witaj,
bardzo klimatyczny wiersz, napisany z wyobraźnią.
Można spróbować opanować powtórzenia,
chociaż tu aż tak mocno to nie razi.
Pozdrawiam

[Wszebor]

Dziękuję Wam wszystkim za przeczytanie i komentarze oraz podpowiedzi .

Pozdrawiam.