utkane spotkanie Magdaleny

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 26 lut 2020, 17:05

a gdyby tak my i nowe epifanie

biegłam co tchu do rzeczywistości której nie ma
by przez chwilę pooddychać naszym powietrzem
ślady na Kwiatowej odbite czasem stóp wybijanych
pośpiesznymi rozmowami zawsze przed rozstaniem

park i ciepły deszcz obmywał strach nie zdążyłam
zobaczyłam cień iskrę nadziei w pochylonej postaci
zawołałam czekając na chwilę dotyku pieszczot ustami
wymiana słów żyjesz zatrzymanie potajemnymi nutami

myśli sekretów błądzeniem oczu by odnaleźć zasłużone
piękno enigma szybkich wrażeń nad zwykłą troską
i czegoś więcej słodyczy dotknięć bez krystalizowanie
pragnień wypatrywania miłych początków od końca

do wskrzeszeń nieuniknionej miłości ja to wiem

Alek Osiński · #2 Post autor: **Alek Osiński** » 28 lut 2020, 16:02

To chyba wiersz pisany na wdechu - pośpieszny bardzo jest jego rytm
ale trochę bym pokombinował, bo wiele podobnie brzmiących końcówek wpada na siebie...

marta zoja pisze: ↑
26 lut 2020, 17:05
słodyczy dotknięć bez krystalizowanie
pragnień

krystalizowania?

Pozdrawiam

Agnieszka R. · #3 Post autor: **Agnieszka R.** » 28 lut 2020, 21:31

Nieco belkotliwie wyszło. Też bym pokombinowala. Do poprawy no i przegadany.

#4 Post autor: **lczerwosz** » 28 lut 2020, 21:44

marta zoja pisze: ↑
26 lut 2020, 17:05
a gdyby tak my i nowe epifanie

biegłam co tchu do rzeczywistości której nie ma <--super
by przez chwilę pooddychać naszym powietrzem
ślady na Kwiatowej odbite czasem stóp wybijanych
pośpiesznymi rozmowami zawsze przed rozstaniem

park i ciepły deszcz obmywał strach nie zdążyłam
zobaczyłam cień iskrę nadziei w pochylonej postaci
zawołałam czekając na chwilę dotyku pieszczot ustami
wymiana słów żyjesz zatrzymanie potajemnymi nutami

myśli sekretów błądzeniem oczu by odnaleźć zasłużone
piękno enigma szybkich wrażeń nad zwykłą troską
i czegoś więcej słodyczy dotknięć bez krystalizowania
pragnień wypatrywania miłych początków od końca

do wskrzeszeń nieuniknionej miłości ja to wiem

Dla mnie to fenomenalny wiersz. Rzeczywiście czyta się go bez tchu. Nawet myślałem, jak do niego wpuścić trochę powietrza, ale nie trzeba wcale. Nie ma czasu, tyle sie dzieje, natłok myśli, trochę jak faza manii w chorobie dwubiegunowej. Proszę nie odczuj tego, jako krytykę, odwrotnie, to świetne oddanie stanu ducha przed rozstaniem. Cudne Marto Zoju. Ja to wiem.
Czy to była Tamta Magdalena?

#5 Post autor: **Lucile** » 28 lut 2020, 22:03

Zgadzam się z Leszkiem - i dla mnie jest to bardzo dobrze napisany wiersz, a ta "ciasnota i duszność", ten natłok pomiędzy wersami i przemyśleniami tylko dodaje mu smaku.

#6 Post autor: **lczerwosz** » 28 lut 2020, 22:48

Stale tu wracam, wiersz ma magię. To nie wiersz jest przegadany, to pl-ka nie nadąża wypuścić z siebie wszystkich myśli, emocji.

Agnieszka R. · #7 Post autor: **Agnieszka R.** » 29 lut 2020, 08:03

Nie będę się już znecac nad tym tekstem;)

bonkreta · #8 Post autor: **bonkreta** » 03 mar 2020, 09:59

Burza myśli, strumień myśli. Autentyczność, albo wiarygodność jak kto woli.
Podoba się.

#9 Post autor: **Lucile** » 05 mar 2020, 11:58

I świetny tytuł - to "utkanie" takie udane i adekwatne do treści.

Marcin Sztelak · #10 Post autor: **Marcin Sztelak** » 14 mar 2020, 13:49

Na tak napisany wiersz można powiedzieć - strumieniówka. Dla mnie bez zarzutu, min. dzięki temu bezdechowi.

Pozdrawiam.