układ foniczny

[ks-hp]

Dziś widać tarczę na bakelicie,
nigdy nie widać cyfr. Wykręcam
głowę – nieme przewodzenie,
elektryczny chłód zaciska się
jak kabel. Tarcza brzmi obco,
tak bardzo znajomo.

Co dzień wkładam palce
w kratery, dotykam śliskich
planet: z orbity na orbitę,
grawitacja prędko ściąga
ze mnie ubrania. Nie sięgnę,
wiem, że nie dotrę –

wykreśliliśmy Plutona.


_____________________
cykl: skup rzeczy niepotrzebnych

[lczerwosz]

Tele - foniczny aparat z tarczą, już archiczny, jak bakelit i dziurki na palce.
Układ związany ze skrętem całej dłoni, poplątaniem palców, ślizganiem po zimnym, srebrnym metalowym łożysku.
PL-ka chce metodą tele-głosową osiągnąć zamierzone orbity, emocje (nie)dalekiej bliskości są tak silne, że spadają z niej łaszki. Głośno mówi, że to niby grawitacja. Jakoś trudno uwierzyć.
Szkoda, że nie dodzwoniła się. Zmieniłbym na wiersz pozytywny, może później uzyska połącznie i będą żyli długo i szczęśliwie.
Albo wyrzucić stare truchło i zamienić na wideo smarta. Wtedy też grawitacja się może przydać.
Ten pan Pluton jest do odzyskania.

Witam powracającą

[Marcin Sztelak]

Wykreślili, może jednak nie na stałe... Ciekawy wiersz.

Pozdrawiam.

[ks-hp]

Leszku, wierzmy, że może być tylko lepiej, i dopowiadajmy sobie te szczęśliwe zakończenia. Dzięki za odwiedziny i ślad! Tak, dawno mnie tu nie było - niech i to będzie znak dalszej dobrej historii.
Pozdrawiam!

Marcinie, wszystko jest płynne, wiele rzeczy się powtarza - ale czy są takie same? To tylko nasza taka mrzonka, żeby tworzyć sobie minione sytuacje i przeżywać je tak samo, ale bagaż nie pozwala.
Dzięki i pozdrawiam!

[eka]

Stacjonarność relacji nie do odzyskania. Świeżość odniesień w konsekwentnie poprowadzonej foniczno-planetarnej metaforze.
Erotyzm.
Rzeczywiście, bardzo ciekawy wiersz.