Do przyjaciela

[Alek Osiński]

W odprowadzaniu wzrokiem dostrzegłeś sposób
na zawiązanie tajnego sprzysiężenia; uczestnicy
nie są ważni, przeszkody - wzmacniają uczucie powagi
a kiedy obrócą się przeciwko tobie, wchłoniesz

łapczywie. No właśnie, ręce przez większość czasu
pozostają bezstronne, nawiązując do własnych wątków;
głowa dziecka, parasol, wszystko może zyskać
zbawienny wpływ, dostać się między żarna

osypując w niepamięć. Tamten nie zagrzał
w tobie miejsca, a jednak długo doglądał – wietrzenie
odbieranie poczty. Mają coś ze wzmacniania w wierze;
bądź podobny do człowieka, a przynajmniej

doświadcz mocniej chwili wejścia. Będzie można
odnaleźć się w którymś ze starych foteli, zrozumieć
jak stopy mogą dokuczliwie piec, gdy oglądając
się z daleka, już właściwie nie wiadomo, kto chce

oszukać wzrok, który obraz pragnie oprzeć się oczom.

[lczerwosz]

Wzrok jest jednym z bardzo wczesnych kanałów komunikacji niewerbalnej. Ryby, płazy, może wcześniej. Człowiek zachował zdolność rozpoznawania zamiarów drugiego, spojrzenie w oczy jest bardzo ważne w doborze partnera seksualnego. Zatrzymanie spojrzenia zastępuje wiele słów, widok TYCH oczu pamięta się czasem przez całe życie. A są spojrzenia nie do odrzucenia, hipnotyzujące, zniewalające. Jakaż odbywa się walka, konkurencja osobowości na takiej osi optycznej.
Czy wyższe piętra komunikacji potrafią zaprzeczyć oczom? Dawno nie czytałem czegoś równie wnikliwego.

[tabakiera]

Wiersz o zapominaniu, o wierności pamięci.
No i w tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz.
I zastanawiam się, cóż to za tytułowy przyjaciel.
Odszedł czy zapomniał.
Zapomnienie to też odejście.

Na pewno wrócę tu jeszcze.
Na pewno zostanie we mnie ten wiersz.
Chociaż na jakiś czas.

[Hosanna]

zastanawia mnie to łąpczywe wchłanianie tych co sa przeciwko

ale ogólnie jakiś pogrzeb
jakieś wyrzuty sumienia że ktoś zajmował więcej fizycznego miejsca a może nawet czasu w naszym życiu
może niedosyt z nagle (wobec śmierci) pojawiającej się świadomości tajemnicy drugiego człowieka
Czy naprawdę nie mieliśmy czasu aby wejść w drugiego odrobinę głębiej
a jednak przychodzimy na pogrzeb ludzi dla nas obcych
których potrafimy wpuścić do mieszkania aby podlewali kwiatki
ale już nie do serca

[BerniM]

Wiersz o pamięci,czasie ,osobie...którą chciałoby się zatrzymać ale jak to zrobić gdy nikt nie jest nam dany na własność ? Wspomnienia wracają i pojawia się jakiś żal, jakaś strata,napewno niedosyt doznań .... Przyjaciel był ,spełnił swoją rolę i poszedł własną drogą .Trzeba pozwolić mu odejść żeby móc pamiętać

[Alek Osiński]

Dzięki Wam za bardzo ciekawe spostrzeżenia. Zawsze warto zadawać sobie pytania.