Karłowate planetki

[Marcin Sztelak]

Po trzeciej stronie wszystkich upojeń
jest ciemne, zimne miejsce,
tam drżymy w nieswoich objęciach.

Przecież zawsze czujemy się oszukani
przez słowa, uczynki, domniemania.
To pozwala nam na nowo sięgać
po najświeższe zapomnienia.

One mają gdzieś szaleństwa wyjących
poranków, lodowaty chłód szyb
z odciśniętami na wieczność grymasami
wściekłych ust.

Przecież w snach przeczuwamy czwartą stronę,
najgorszą i najlepszą. Lub inaczej
najciemniejszy raj i najjaśniejsze piekło.

[Alek Osiński]

Im większa bliskość tym większe poczucie obcości.
Istnieje faktycznie taki paradoks. Dobry wiersz.

najciemniejsz raj

Literówkę tu masz.

Pozdrowienia

[marta zoja]

Marcin skąd u Ciebie tyle paradoksów...może ludzie to oddzielne planety, tylko na chwilę potrafią dryfować po przestworzach uczuć...może jesteśmy za wrażliwi, by być zrozumianym przez innych...a może już nikt tak na serio, nie potrafi być blisko ze sobą...My karłowaci bez miłości prawdziwej...

[marta zoja]

Aż mnie wszystko zabolało jak to sobie uświadomiłam...

[bonkreta]

Bardzo, bardzo podoba mi się ten wiersz. A najbardziej i najmocniej przemawia druga - głęboko wchodzi w ludzką naturę.

[Hosanna]

trochę myli mi się trzecia strona z czwartą (do tego podwójną)

ale to co chwyciłam bo rozpoznaję u siebie , to brak zaufania do ocen nawet zjawisk które wydają się mocne wyraźne i oczywiste
wydaje się że wszystko jest tylko chwilowa odmianą wszystkiego innego i zawsze zostawia sobie tajny korytarz by się za chwilę przemieścić w rejon niespodziewanie odmienny w w końcu (pozornie) sprzeczny.
Nie podzielam jednak pesymizmu bohatera , gdyż opisana jest tylko jedna strona świata a wszystko to odnosi się tak samo do drugiej prawie pominiętej
Co do poczucie rozczarowania czy oszukania to nie można traktować go zbyt poważnie
Nasze cele są wymyślone i z grubsza przypominają to do czego dąży życie w nas
My chcemy wyjść na górę a życie chce wędrować
to ono używa nas a nie my jego

po co się czuć oszukanym gdy można ucztować