pięć minut zza zakrętu

[lczerwosz]

zabierz mnie i naucz dotykać bólu

już potrafię wpadać pod rozpędzony pociąg
lawirować na cienkiej linie
nawet patrzeć gdy spadają płatki śniegu
czyste jak wspomnienie

tańczyłam na twoim pogrzebie
nie było to trudne
tę piosenkę miałam w żyłach
popłynęła w eter później zasypałam
kamieniami

uderzały raz za razem jak wskazówki zegara
gładziły nierówny bruk
zasypiały nad ranem
kiedy poduszka była mokra od samotności

wtedy przechodziłeś na drugą stronę
czasu
którego nie mieliśmy

bardzo dużo ciekawych metafor, ale nie skleja mi się to, jakiś bałagan, przydałoby sie generalne przesłanie utworu, ale to tylko może moja wizja poetyki

[lczerwosz]

już ja potrafię wpadać pod rozpędzony pociąg
lawirować na cienkiej linie
przechodziłeś wtedy na drugą stronę
czasu którego nie mieliśmy dość

więc tańczyłam na twoim pogrzebie
to nie było trudne bo
tę piosenkę miałam w żyłach
popłynęłam w roziskrzony eter

ale jeszcze nie teraz
zabierz mnie i naucz dotykać bólu
obserwuję płatki śniegu
spadają czyste jak wspomnienie

zasypałam kamieniami
uderzały raz za razem jak wskazówki zegara
zasypiały nad ranem
poduszka mokra od samotności


A gdyby tak poukładać

[lczerwosz]

Nie jest trudno dogadać się, PL-ka wspomina osobę żywą, nie wiadomo, czy ona nadal żyje. Że tańczyła na jego pogrzebie, wcale nie oznacza, że on nie żyje. To raczej opis jej "zakręcenia", jej siły emocji i determinacji w kształtowaniu świata wg swojej woli. A jednak jest w niej delikatne piękno, jej marzenie. Które przygniotła kamieniami, a teraz tęskni. Do czego? Jedno i drugie było jej naturą. Tragedia polega na tym, że żyła w sprzeczności wewnętrznej i jedna jej połowa zniszczyła drugą.
Tyle zrozumiałem z Twojego wiersza, choć o tym piszesz zupełnie nie po kolei. I dlatego poprzestawiałem linijki. Więc się złość teraz autorko, bo pora nabrać dysktansu do tej PL-ki. Co najpierw działa, a potem myśli.

[lczerwosz]

Masz jednak rację. Po swoim wykładzie z poprzedniego posta, przeczytałem Twój wiersz ponownie. Istotnie, takk może być, że on nie żyje. Byli może pokłóceni. A teraz wraca do niej z drugiej strony czasu, co pewien czas i tylko do rana.

[lczerwosz]

I teraz to Ty mnie zmusiłasz do myślenia. Dziękuję.

[em_]

Noo, ciekawie napiasne :-)
przeczytałam z przyjemnością,
pozdrawiam

[Hosanna]

wydaje sie ze to była ważna obecność
bez niej samotność bardziej mokra
przyszłość pozbawiona czegoś upragnionego lub po prostu potrzebnego co mogłoby się stać
dlaczego ta osoba proszona jest o danie lekcji nie ejst dla mnie jasne
może spoza śmierci można patrzeć na ból bez bólu i dzięki temu zobaczyć i zrozumieć go w pełni

[bonkreta]

Do mnie przemawia. Duży ładunek emocji. Sugestywnie.

[Lucile]

Owszem, przemawia także do mnie.
Dobry, mocny wiersz, z gatunku tych, których nie powinno się czytać "po łebkach", pobieżnie.
To tekst do głębszego przemyślenia, o czym zresztą świadczy wasza z Leszkiem wymiana zdań.
I wiersz i dyskusje czytałam z zainteresowaniem.

Pozdrawiam
L

Ps. jeszcze jedno - tytuł świetny i bardzo adekwatny do treści.
Brawo Elka

[skaranie boskie]

Przyznam, że to dobry wiersz jest, choć małe co nieco mi w nim "nie gra".
Spróbuję wypunktować, choć to jedynie moje niegranie jest i autorki do niczego nie zobowiązuje.

1. Myślę, że piosenka nie bardzo pasuje do pogrzebu, nawet odtańczonego. Zastąpiłbym ją zwyczajną muzyką.
2. Kamieniami bym jednak zasypiał, co sprawiłoby efekt podwójnej metafory. No bo można by odnieść do samych kamieni, którymi zasypujesz grób, wspomnienia, etc., ale również do zasypiania kamiennym snem, co po tańcu zwyczajnie się zdarza.
3. Gdybyś skorzystała z podpowiedzi nr 2, musiałabyś coś zrobić z zasypianiem, które pojawia się w kolejnej strofie.

To tylko takie podpowiedzi warsztatowe, które przyszły mi na myśl w trakcie czytania. Lektura absolutnie nieobowiązkowa.
Obowiązkowe natomiast