warzecha mojej matki

[Agnieszka R.]

WARZECHA MOJEJ MATKI

leżała na zbożu
z ręki do ręki
przesypywała świeże ziarna
tylu było kochanków
wprost proporcjonalnie
do prób samobójczych ojca
gdy zwisał w łazience przecinała pętlę

zasypiałam z kciukiem w ustach
na stercie niewypranych ubrań

surowe pierogi na stolnicy
chwasty wyrywane z ogródka
gorące kacze pióra
jak sen pamiętam drewnianą łyżkę -
matka wpychała ojcu w usta
trząsł się w konwulsjach
bezwolny jak przez większość życia
łyżka zataczała się w kubku przy zlewie
wzrok matki zatrzymany na mnie -
chodź kukuś do nas chodź na kolana

[biegnąca po fali]

Twoje wiersze są bardzo emocjonalne. Moim zdaniem za bardzo. Epatujesz tymi negatywnymi emocjami
przekraczając wszystkie możliwe granice. Skupiasz się na treści, podajesz mnóstwo szczegółów i szczególików,
które tworzą chaos, zabijając przekaz. "Zagadujesz" najciekawsze momenty, jakbyś uważała, że im więcej
bólu i kontrowersji wciśniesz w ten jeden wiersz tym dla niego lepiej.

[Agnieszka R.]

biegnąca masz sporo racji, z glównym zamierzeniem się zgadzam. Dziękuję:)

[Agnieszka R.]

dobiega końca cykl o pijanej matce i pijanym ojcu, takie moje terapeutyczne rozliczenie. Już nie będę Was mordować:) a szczegóły biegnąca to moja słabość:) kiedyś zapytałam w jakim zawodzie przydatna jest precyzja, przyjaciel odpowiedział: " w liczeniu pcheł"

[Marcin Sztelak]

Traumatyczny, emocjonalny. Czy za bardzo? Nie wiem. Na pewno masa szczegółów, ale skoro to rodzaj oczyszczającej spowiedzi...

Pozdrawiam.

[mirek13]

Za bardzo.
Ma rację Ewa.
Nie można autorce odmówić umiejętności, bo te strofy nie są grafomańskie.
Kładzie je nadmiar traumatycznych szczegółów bez umiejętnej metaforyki i co za tym idzie, skrótów poetyckich.
Czasem mam wrażenie prowokacji

[Agnieszka R.]

Mirku, dziękuję za opinię