Płonący wiersz

[Toyer]

Do spalenia jednego wiersza
potrzeba co najmniej tysiąca stosów
ostatnia spłonie myśl pierwsza
pośród nieskończonych głosów

zimny pożar słowa
wcale nie zaszkodzi
myśl ugasi pomysłowa
koncept żar ostudzi

chociaż teraz płonie
nigdy się nie spali
dym go nie pochłonie
słowa będą czytali

siłą ducha mocą słońca
bez żadnego ognia
podpaliłem ten wiersz od końca
teraz płonie jak pochodnia

(można też czytać wersami od "końca")

[eka]

Dopóki istnieje pamięć, nic wiersza nie zniszczy. Liryki Achmatowej przetrwały, bo ludzie uczyli się ich na pamięć, za ich materialne posiadanie (na kartce) nawet Kołyma groziła. Przetrwały wersy Homera zanim nauczono się w Grecji pisać.
Najstarsze słowa, ich rdzenie (np.z języka praindeuropejskiego) tkwią do dziś i tkwić będę, słowa nie można zabić, może pójść w zapomnienie (nieużywane archaizmy, gwarowe, zawodowe...) ale w przeciwieństwie do nas nie znikają zupełnie.

Wierszyk taki, zabawa, ale o ważnej prawdzie przypomniał. Tkamy w materii i idei znaku jednocześnie. Wielka sprawa.

Pozdrawiam.

[Hosanna]

zgadzam się że to co nas zmusza czy kusi do pisania wierszy jest głębsze niż pojedynczy wiersz
i to coś walczy o swoje istnienie
znajduje wciąż inne usta by szukały jak go wypowiedzieć
i inne serca by w nich zamieszkać

nie wiem czy potrzeba konkretnej liczby stosów