Motyli taniec

[Marcin Sztelak]

Pieśni wymruczane przez ściśnięte
pięści więzną w ścianach.
Na poły spalonych znakach
niedokończonej apokalipsy.

Jeźdźcy wciąż czekają, zostawiając
ślady stóp w popiele. Szaleni
prorocy wieszczą z zwęglonych kości
kolejne nadejście.

Tymczasem dzieci wyciągają ręce
po nowe zabawki, chociaż padło już
słowo. Pierwsze.

Świt budzi motyle, w końcu
zatańczą nad gruzowiskiem.

[skaranie boskie]

To pierwszy wiesz jaki przeczytałem, w tym roku.
Gnuśnieję, przyznaję.
Teraz mam zagwozdkę, bo nie wiem, na ile ta apokaliptyczna wizja... Dobra. Dam sobie na luz z interpretacją. Mam swoje prywatne spojrzenie na usychający świat, na popioły i czekających w utajeniu jeźdźców, że o nowych zabawkach nie wspomnę. I niech tak zostanie. Spodobał mi się twój wiersz, Marcinie Sztelaku.

[eka]

Od poruszonego motylego skrzydła wszystko się zaczęło, więc na taniec zasłużyły:)
Sztelakowy do bólu wiersz. I w formie, i w treści.
I naprawdę dobry!

[tabakiera]

Apokalipsa - Twój ulubiony temat.
Wychodzi na to, że niewinne, rozpieszczone dzieci i motyle najmniej się nią przejmują.
Po lekturze gorący klimat coraz bardziej mnie przeraża.
Ktoś zaczął.
Kto skończy dzieło?

[Alek Osiński]

Świt budzi motyle, w końcu
zatańczą nad gruzowiskiem.

Ważne, żeby motyle przetrwały
bo człek to tylko szpetny szkodnik
ziemskich manowców...; )

Pozdrawiam

[marta zoja]

KIEDYŚ KRADŁAM książki ...TERAZ KARMIĘ SIĘ SŁOWAMI....może też TWOIMI MARCINIE...

[Hosanna]

strach przed przyszłością w której już zapisane coś strasznego niszczącego

ciekawe że apokalipsa nie dosięgnie motyli

mają jak duchy krążyć nad zgliszczami

jak ostatni kapitan zejść ze spalonego statku
?