cóż jesieni po lecie

[marengo]

najpiękniejsze pory roku są w nas ukryte
podszeptem w letnich sadach
w bezlistnym tamaryszku
a nawet w desancie dmuchawców

odbarwiamy nieciekawą rzeczywistość
przesiewamy w dłoniach kolejne dotknięcia
a przecież piękno nie zapuka do drzwi
i nie poprosi o piętkę chleba

kasztany iskrzą w zielonych mundurkach
i zewsząd wzdycha tajemnica
a przecież wystarczy poszukać tam
gdzie metafora dotyka nieba

[eka]

1. zwrotka - to właściwie gdzie najpiękniejsze pory są ukryte? W nas, czy w sadach, tamaryszku, dmuchawcach? Nie powinno być tak?

najpiękniejsze pory roku są w nas ukryte
podszeptem z letnich sadów
bezlistnego tamaryszku
desantu dmuchawców

Najbardziej mi się widzi - desant dmuchawców, ładna, bo celna i obrazowa metafora.

2. odsłona - nieciekawa rzeczywistość to nuda, tak więc dobarwiłabym koloryt a nie odwrotnie:)
Również mam wątpliwości odnośnie połączenia 6. wersu z 7. Niektóre przesiewane dotknięcia mogą być piękne, czyli już zapukały do drzwi.

3. Trochę drażni powtórzenie zwrotu: a przecież.

Po kolejnym przeczytaniu stwierdzam, że wartość tego wiersza (dla mnie) zawarta jest w jednej metaforze - desancie dmuchawców:)
Reszta taka sobie, nijaka.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Chyba lato jesieni jest niezbędne, skoro następuje po nim właśnie i przygotowywuje to co latem rozkwitło do zimowego letargu ( szerzej śmierci)...

Pozdrawiam.

[Hosanna]

wiem że jest taka powszechnie przyjmowana opinia że rzeczywistość jest szara
wielu lubi odpływać od niej w metafory złudy i inne narkotyki

al;e ja wierzę że rzeczywistość to jedyna siła zdolna generować (prawdziwe) kolory zapachy dotyki działania

choc to ona generuje też niebezpieczeństwa i koszmary
nawiguj
szukaj
znajduj

nie ma w tym nic szarego